3: Project Ooievaar – Ruimte zoeken en de wachtkamer weer zien
Donderdag 19 november
De wereld trekt weer eens harder aan mijn jas dan ik zou willen. E-mail hier, werkklusjes daar. De dagen gaan iedere keer zo snel. Voor mij werkt het dan het allerbeste als ik me ga voorstellen dat ik in mijn eigen coconnetje zit.
2: Project Ooievaar – Klaar voor de start …. Go!
Donderdag 12 november
Ik kan er niet omheen; mijn schrijfverblijf moet nu echt eens opgeruimd. Het is een kleine opslagplaats geworden van alles wat ik de afgelopen weken en maanden even niet
1: Project Ooievaar van start
Iedere keer als ik bijna klaar ben met het schrijven van het ene boek, dient de volgende zich al aan. En dat gebeurde ook toen de boeken ‘Omdat de Kinderen het Weten’ en ‘De Luisterkind Methode’ deze zomer van de drukpers rolden.
Kracht en passie … om trots op te zijn!
Ik heb zo een vriendin … we genieten al jaren van elkaar. ..maar op dit moment volg ik haar met een enorme glimlach op mijn gezicht. ….
Van wens, via een voedingrijke bedding, naar werkelijkheid
Al jaren heb ik van a naar b gelopen
Niet van het kastje naar de muur
Maar vooruit, stappend voort
Iedere keer weer een verse ondergrond
En een vernieuwend uitzicht
Mijn eigen creaties en wensen als plattegrond
Mijn hart als kompas
Vanuit mijn binnenste ben ik de creator van mijn eigen geluk!
Ik merk dat ik geïrriteerd blijf. Ik probeer het wel te keren, maar brrr…
Is het wel irritatie, eigenlijk? Of is het een roep vanuit mijn lijf, dat het zo niet langer kan?
Ik heb ‘JA’ gezegd!
Weet je, het zit hem in het voelen. In het voelen waar je hartje blij van wordt. En ik wist een paar jaar geleden nog niet, dat ik gisteren zo een prachtige dag met tientallen Luisterkind Werkers zou hebben. Ik voelde een paar jaar geleden wel dat mijn leven anders mocht.
Maak een mix van je seizoengevoel
Ik heb het redelijk gered; rustig aan in de vakantieweken. Soms dacht ik dat het onzin was, dat ik wel weer door kon rennen, maar vaak genoeg was ik dat gevoel binnen drie minuten weer kwijt.
Kinderen zoeken mee naar geluk voor hun ouders
Als ik de keuken in kom, staat ze daar. Haar haren verward, haar ogen rood van het huilen. Ze kijkt me aan en steekt haar hand op, die wel een wasbeurt kan gebruiken.
Ik loop naar haar toe en bij iedere stap dat ik dichter bij haar kom, zie ik hoe ze verlangt naar de aanraking, de omhelzing, als ze maar even bij me mag en kan zijn. Ze kan zich bijna niet inhouden om naar me toe te lopen.
Als ik er aan denk… dan ontspan ik ter plekke
Vakantie, voor ons dit jaar al begin juni. Het weer zit mee. Dat hadden we de afgelopen weken niet durven hopen. Het was even puzzelen met werkzaamheden, wat ik wel en niet af wilde hebben voor mijn vrije veertien dagen. Dat is gelukt.