Ze lijken zo ver weg; ouderen (of volwassenen) met dementie, in welke vorm dan ook. Maar niets is minder waar, want onder wat we zien zit de mens gewoon nog steeds. Met wensen en vragen, met keuzes en een wil. Laten we ze blijven horen!
Mijn tante is dement. Mijn nicht zorgt intensief voor haar. Vorige week ontving ik van mijn nicht een foto van mijn tante; helemaal in zichzelf, rechtop en bijna verkrampt in haar stoel, haar ogen gesloten, ze zag er boos uit. Er was al een week niets met haar te beginnen, ze wilde niet eten, ook naar buiten gaan was geen optie voor haar hoe graag ze normaal ook buiten is, ze duldde niemand in haar buurt. De huisarts was ook al langs geweest, maar kon ook niets vinden wat haar gedrag kon veroorzaken.
Ik zag de foto en vroeg mijn nicht of ik met haar moeder mocht praten via een Luisterkind-afstemming. Dat mocht.
Het werd een fijn gesprek in de energie, waarbij als eerste bleek dat er zoveel mensen in haar hoofd aan het praten waren. Allemaal tegelijkertijd. Samen hebben we al die mensen maar eens weggestuurd. Daarna vroeg ze om rustige muziek. Ze kon goed aangeven wat ze daar onder verstond.
Mijn nicht las mee via de app en regelde de rustige muziek voor haar moeder. Er volgde een nieuwe foto…. mijn tante op dezelfde stoel maar nu rustig onderuit gezakt, ontspannen, rust in haar gezicht. Dat was al heerlijk om te mogen zien.
Mijn tante en ik babbelden door en ze vertelde en vertelde wat ze graag wilde. Mijn nicht appte tegelijkertijd nog wat vragen, mijn tante gaf de antwoorden en zo waren we met z’n drieën heerlijk in gesprek.
En toen was mijn tante klaar met praten en dat zei ze ook heel duidelijk. We namen afscheid, ik zette de punt achter de tekst en wachtte op een reactie van mijn nicht.
Dat duurde een paar minuten en toen verscheen de zin:
“En toen opende mijn moeder haar ogen en vroeg ze of ik met haar mee naar buiten wil gaan”.
Dat is en blijft Luisterkind, zo ongelooflijk bijzonder en zo waanzinnig mooi!
Dit is zo mooi. Mijn moeder heeft ook dementie en afasie waardoor spreken, lezen en schrijven niet of nauwelijks mogelijk zijn. Ik heb persoonlijk ook al een aantal afstemmingen gedaan.
Zou mijn moeder dit toelaten, hoe mooi als ik dit zelf bij haar kan doen, zou dat haar meer rust geven. Ik denk erover na om de opleiding te volgen. Het hoe laat ik los…
Hoi Marilyn, dat kan haar zeker rust geven ja. Hoe mooi is het als ze het zelf kan vertellen.