De één zegt dat het niet veel anders is dan zoals het nu is, maar toch voelt 50 jaar worden me iets anders dan toen ik 47 werd. 50 jaar, zoveel jaren al hier op deze aarde. En naast wat er in de wereld in die tijd gebeurd is, is er ook aardig wat gepasseerd in mijn eigen leven.
Een warm gezin, ruimte om te groeien, te ontdekken, mezelf te zijn, te genieten en mijn vleugels uit te slaan. Daarna een aantal jaren die, naast vreugdevolle momenten, ook intensief waren met verlies, pijn en verdriet op diverse vlakken, om aansluitend weer een positieve piek omhoog te maken. Het geheel in balans, ervaringen opgedaan, schaafwonden en deukjes opgelopen, hopeloos verliefd geweest, afscheid genomen, gehuild en gelachen.
Vanaf mijn jonge jaren al in beweging
Van kind af aan was ik al ondernemend, waarbij ik op de lagere school ABBA en John Travolta pakketten maakte. Setjes van mooie plaatjes van de muziektoppers van dat moment. Die kon je winnen bij een prijsvraag die ik verzonnen had. Ik schreef enthousiast voor een krantje, schreef gedichtjes en verhaaltjes en schreef tekstjes bij de plaatjes die een vriendin maakte. Noem ze stripverhaaltjes.
Op het voorgezet onderwijs maakte ik zelf oorbellen die ik verkocht en mijn huidige man Paul, die in die jaren bij mij in de klas zat, zegt nog met regelmaat dat ik daar altijd de slappe lach kon hebben en altijd in was voor gekkigheid.
Ik volgde aansluitend een opleiding binnen de kind- en jeugdzorg en daar kwam Pedagogiek ook nog bij kijken en heel veel creativiteit, gekkigheid en heeeeeel veel tranen van het lachen. Dat was in mijn beleving drie jaar lang een grote speeltuin, waar ik enorm van genoten heb.
Werkgevers en ik hebben nooit voor langere tijd een match gehad
Ik sprong aansluitend van de ene baan naar de ander, had het overal al vlot gezien. Voor mij geen jarenlange contracten, ik had altijd de drang om verderop te kijken. Naast het werk was ik actief; scouting, toneel, lokale radio, licht en geluid, eigen schoonheidssalon, reikipraktijk. Als er maar beweging in zat en als ik er maar van genoot, dat waren de hoofdingrediënten. Werken voor werkgevers was bijzaak, want ik was naast het werk altijd bezig met vooruitgaan. In 2004 wist ik absoluut zeker dat er geen werkgever ooit echt voor langere tijd blij met mij zou gaan worden en ik ook niet met hem of haar en besloot dan ook om 100% voor mezelf te gaan werken. Dat is voor beide partijen echt de beste keuze ooit geweest.
Je bent nooit te oud om je dromen te realiseren
Ik was 42 jaar toen ik de laatste punt achter mijn allereerste manuscript zette. Mijn eerste boek kwam tot leven, een uitgever had interesse, het werd uitgegeven als een heus echt boek en ondertussen staan er al zes titels in de boekenkast en ben ik nummer zeven aan het kneden en liefhebben.
En zie, nu word ik over een paar dagen 50 jaar en ben ik op veel, heel veel vlakken nog steeds die Diana met de drive naar nieuwe dingen, nieuwe kansen zien en pakken en bouwend verder. Wat is er veel gepasseerd en wat heb ik tot nu toe van (bijna) alles genoten! Stilzitten vind ik prima, maar niet te lang en tijdens het stilzitten gewoon ook lekker mijmeren over wat er nog meer mogelijk is. Geen haast, genieten en de beweging erin houden.
50 jaar… misschien krijg ik er nog wel 30 bij … wow, dat zou wat zijn. Wat zal ik daar nog in gaan doen? Als ik nu 30 jaar terugkijk, tjonge, toen begon net mijn leven buiten het ouderlijk nest. Ik ben zeker al dik tevreden over wat er allemaal gepasseerd is. Het voelt voor mij niet dat het hier bij blijft. Er ligt nog een heel stuk voor me open.
Wellicht zijn het mijn eigen overtuigingen die ik nu overboord mag gooien
Het voelt voor mij wel anders; 50. Geen 49 maar 50. Het voelt …. Ja, hoe voelt het nou eigenlijk? Ik kan er niet echt woorden aan geven. Met de overstap van 39 naar 40 jaar voelde het mij ook als het afsluiten van een deel en nu voelt het weer zo. Het lijkt wel of het me een rustiger gevoel geeft. Ja, ik schiet er zelf van in de lach. Rustiger! Ik hoor het mezelf zeggen. Maar ik denk wel rustiger vanuit de wensen en verwachtingen van de buitenwereld. Waar je allemaal als veertiger wel aan moet voldoen vervalt in mijn idee op veel vlakken als je vijftiger bent. Of misschien zijn het wel mijn eigen overtuigingen waarvan ik het idee heb dat ik ze met 50 jaar overboord mag gooien.
Het voelt voor mij in ieder geval wel als rustiger en geeft me daarnaast meteen wel een grote glimlach op mijn gezicht, want tja, minder verwachtingen of overtuigingen over of vanuit de buitenwereld, betekent meer ruimte voor mezelf en dat betekent nog verder vooruitgaan. O zeker, er staan veel leuke plannen op mijn lijstje en schrijven heeft daar ook een promintente plek ingenomen en die verdient ze ook van ganser harte.
Mijn twee ingrediënten neem ik mee: in beweging blijven én genieten!
Ik ga gewoon voor nog eens 30 jaar, want mijn lijstje ziet er feestelijk uit en ik ga daar met veel plezier aan beginnen. Weliswaar in de wetenschap dat er altijd wat bij kan komen of af mag vallen, alles mag veranderen als het zo moet zijn, en wie weet ook in een andere energie en tempo, maar één ding zal niet veranderen, namelijk de twee ingrediënten die al jaren meegaan: als het maar in beweging blijft én als ik er maar van blijf genieten.
Het is wat, jarig, van de 4 naar de 5. Ik ga er over een paar dagen gewoon van genieten, samen met mijn lieverd uit eten, geen groot feest, gewoon jarig zijn met een ballon en een taartje. Ik vier het leven, ik vier mijn leven! HOERA!
Ik ben dankbaar dat ik samen met jou terug mag kijken naar een tijd waar wij elkaar handreikingen gaven, gehuild en gelachen hebben. Ik heb nu even een andere afslag genomen, maar uiteindelijk komen onze wegen toch weer bij elkaar. Want die band die wij hebben, rekt misschien wat maar zal nooit breken.
Liefs Annelies
Lieve Annelies, dankjewel, mooie woorden en ja de band blijft zeker bestaan. Nu, straks en altijd! Liefs
Mooi verhaal lieverd❣Gewoon lekker doorgaan in de flow van elke dag. Volg je graag minstens nog 30 jaar ?. Proost ?