Hoera, mijn monsterjaar is ten einde
Zo’n moment dat je ’s morgens opstaat en je weet…
Blijven we wijzen of gaan we voor geluk?
Wanneer hebben we besloten dat wij het wetenDat we onderscheid…
Voor Luciën is gehandicapt ook maar gewoon een woord
Luciën van 8 jaar wilde me dit graag vertellen.
Het maakt verschil. Het maakt zeker verschil. Of je kan wel goed mee doen, of niet. En dan niet omdat je niet zo intelligent bent, maar omdat je het gewoon niet kan, omdat je beperkt bent.
Kinderachtig zijn… kind-achtig zijn…
Soms vraag ik me wel eens af wanneer we het zijn kwijtgeraakt? Wanneer kwam nou dat moment, dat we verder van onszelf vandaan gingen en we het ‘kind-zijn’ achter ons lieten?
Vanuit mijn binnenste ben ik de creator van mijn eigen geluk!
Ik merk dat ik geïrriteerd blijf. Ik probeer het wel te keren, maar brrr…
Is het wel irritatie, eigenlijk? Of is het een roep vanuit mijn lijf, dat het zo niet langer kan?
Ik heb ‘JA’ gezegd!
Weet je, het zit hem in het voelen. In het voelen waar je hartje blij van wordt. En ik wist een paar jaar geleden nog niet, dat ik gisteren zo een prachtige dag met tientallen Luisterkind Werkers zou hebben. Ik voelde een paar jaar geleden wel dat mijn leven anders mocht.
Hier houdt het spel op
We stonden in de keuken toen er werd aangebeld. Omdat Monica druk met het avondeten bezig was, deed ik de voordeur van haar huis open en zag drie meisjes staan.