Soms vraag ik me wel eens af wanneer we het zijn kwijtgeraakt? Wanneer kwam nou dat moment, dat we verder van onszelf vandaan gingen en we het ‘kind-zijn’ achter ons lieten?
Ik merk in de Luisterkind-afstemmingen die ik naast kinderen ook op volwassenen maak, dat er vaak gezegd wordt dat ze weer dichter naar zichzelf willen gaan, naar binnen bij zichzelf, weer terug naar het kind, de blijheid voelen, zichzelf weer liefhebben en omarmen.
Naarmate we vanaf klein kind groter groeien, komen er zinnen van ouderen die ons wegtrekken uit dat kind-stuk.
‘Doe niet zo kinderachtig’, ‘stel je niet aan, je lijkt wel een klein kind’, ‘gedraag je niet als een kleuter’, ‘hoe oud ben jij eigenlijk?’ Het geeft allemaal aan dat we niet meer klein mogen zijn. Het wordt sneller gezegd dan we denken, en we krijgen steeds sterker benadrukt dat we volwassen moeten worden. Naast ouders werkt een groot deel van onze sociale omgeving daaraan mee.
Om vervolgens, na zoveel jaar, erachter te komen dat we onszelf kwijt zijn geraakt, teveel naar buiten zijn gericht, teveel voldaan hebben aan de wensen van anderen, te strak in het regime van school en werk hebben gezeten, de lijnen van onze ouders gevolgd hebben en dan eigenlijk met weemoed terugkijken op onze kindertijd. Daar waren we nog vrij, daar hadden we nog de ruimte om van richting te veranderen, om te spelen en hardop te lachen, om gekkigheid uit te halen en de rust te hebben om van iets kleins te genieten.
Ik huppel met regelmaat in het rond, klap in mijn handen als ik blij ben, ik houd van pannenkoeken en ballonnen, doe soms enorm gek en kan blij worden van allerlei freubel dingetjes om me heen. Ik ervaar dat het fijn is, als je dat stuk kind-in-jezelf met regelmaat ruimte geeft. Dat je dat ook durft en niet bang bent voor wat de wereld om je heen er van vindt.
En zeg nou eerlijk; is die kinderlijke blijheid niet enorm aanstekelijk? Waarom dan niet verspreiden?
We zijn eruit gehaald, omdat de wereld, de maatschappij, of wat dan ook, dat zo graag heeft. We moeten ons weten te gedragen en dat is goed en prima. Maar sociale vaardigheden en inlevingsvermogen en de wil om te presteren is echt niet enkel weggelegd voor de volwassen mens. Dat kunnen kinderen ook als de beste en waarom zouden wij daar niet in ons kind-zijn ook gebruik van maken?
Mag je enkel als ouder samen met je kind genieten van de glijbaan en van pretparken en kinderfilms, gek doen en pret hebben? Of mag je gewoon als ouder mens ook genieten van dit alles, wel of niet met of zonder kinderen. Gewoon omdat je het wilt!
Meer vrij denken, meer ruimte nemen, meer genieten en voluit lachen, de kramp eraf halen en weten dat wij van binnen ook volledig kind zijn en dat dit kind meer dan vaak gezien en gehoord wil worden. We zijn gewoon geboren als mens. Iemand heeft ooit bedacht dat er namen zijn voor diverse levensjaren: Baby, peuter, kleuter, en ga zo maar door tot bejaard aan toe.
Dat is handig voor alles eromheen, maar van basis uit zijn we gewoon geboren als Mens, en die hoeft niet mee met de wensen van de wereld om ons heen.
Doe wat je goed voelt, groot of klein, geef jezelf de ruimte om te zijn wie je werkelijk bent en laat je zien; als kind, als mens!
