Vandaag exact een week geleden trok ik de stekker eruit. Het kwam van diep. Ik kon niet meer. Het had al maanden tegen me aangeduwd.
Vorige week werd het tijdens mijn schrijfweekend volledig duidelijk wat ik moest doen; Stoppen.
En dat heb ik gedaan. Het boek over Ongewild Kinderloosheid is definitief van de baan.
Een boek schrijven is bouwen, stoeien, schrijven en herschrijven, pielen tot de laatste letter goed staat, voelen wat je wilt vertellen, weten welke richting op, durven, zuchten, voelen dat de juiste lijn begint te ontstaan en uiteindelijk de euforie voelen als hij helemaal geschreven is zoals je in gedachten had.
Maar bij mij schoof het stoeien steeds sterker door naar vechten. Ik merkte dat ik de juiste toon voor mijn boek niet kon vinden. Soms wilde ik het één vertellen en dan weer het ander. Ik wilde de vrouwen die zo hun focus hadden op het zwanger worden, mijn potentiële lezers, soms door elkaar schudden. ‘Get a life! Doe iets anders met je leven, als je niet zwanger kunt worden. Blijf niet dippen.’ Op andere momenten wilde ik samen met ze huilen, een arm om ze heen slaan. Ik schoot een jaar lang van a naar b en zo het hele alfabet door. Ik kreeg niet genoeg grip op mijn boek, het plakte niet, het wilde niet. Ik zocht naar iedere juiste vorm, maar geen enkele constructie leek te passen.
Er deden 50 vrouwen mee aan mijn boek. Ze hadden vorig jaar een vragenlijst ingevuld. Ze hadden veel met me gedeeld en ik voelde de verantwoordelijkheid naar hun toe. Ik zou en ik moest het boek schrijven. Ik bleef naarstig doorzoeken.
De maanden verstreken en ik ging in die tijd ook een week met vijftien andere schrijvers naar Duitsland. In het begin van die week werd de focus verlegd van het boek over Ongewenst Kinderloosheid naar ander werk.
Maar gaandeweg de week voelde ik de verantwoordelijkheid weer drukken en ik keerde weer terug naar het boek, waar ik al bijna een jaar een enorme strijd mee aan het leveren was.
Tot ik constateerde dat ik stilstond. Het boek kreeg niet de juiste vorm, maar ook het andere creatieve schrijfwerk was stil komen te liggen en zelfs lichamelijk begonnen er klachten te ontstaan. Dit kon niet de bedoeling zijn. Ik voelde en voelde. Ik zocht, bleef spitten naar de linkjes, de schakeltjes die het boek vast en zeker de juiste vorm zouden kunnen geven. Helaas.
Ik besloot nog maar eens een volledig schrijfweekend in mijn agenda te plannen; vorige week.
En dat weekend werd me heel veel duidelijk. Ik pakte intuïtief de maandag er ook nog achteraan en op die maandag nam ik het besluit dat dit boek niet geschreven gaat worden. Niet, gewoon niet. Het is niet wat ik wil zeggen tegen de wereld over dit onderwerp. Het hoeft niet in een boek.
Ik wist dat ik de 50 vrouwen zou teleurstellen, het was enorm pittig om het ze te laten weten. Gelukkig kwam er een stroom aan positieve reacties en begrip mijn kant op, toen ik het ze zo goed en zo kwaad had proberen uit te leggen.
Een creatie kan je niet sturen. Het heeft tijd nodig om te vormen, om wel of niet aan je te gaan kleven, om bij je te kunnen passen…dat mag, daar werk je aan. Maar dat heeft dit boek niet gedaan.
Project Ooievaar… ik laat de ooievaar weer los, vrij, haar eigen weg… .
Ik heb zelf veel ervaren in deze anderhalf jaar, veel gelezen, veel gezien bij anderen en bij mezelf en daar uit mogen leren.
Spijt? Jammer? Nee, het voelt goed. Het is niet wat ik wil schrijven, ik heb andere dingen te vertellen aan de wereld. Ik heb de keuze gemaakt.
Vorige week heb ik echt de hele week nodig gehad om het te beseffen en stap voor stap los te kunnen laten. Er ontstond rust, doorgang, mijn zicht werd weer helder.
Keuzes maken, het valt niet altijd mee, maar als stoeien vechten wordt, dan is er maar één oplossing…. Stoppen! En dat is wat ik heb gedaan.
