We praten wat af. Uren en uren over van alles en nog wat. Issues die wereldwijd spelen, privé aangelegenheden en over huis-tuin-en-keuken onderwerpen. We praten tegen de ander. Zo wordt er ook tegen jou gepraat. Je luistert, maar luister jij wel echt met aandacht?
Ik mocht mijn ruimte innemen
Het werd me zo’n veertien jaar geleden helder wat met aandacht luisteren voor de verteller kan betekenen. Het was voor mij een minder fijne tijd na een echtscheiding en een aantal vrienden en vriendinnen hielpen me er doorheen. Eén van hen sprak ik op meer dan geregelde basis en hij had altijd 100% aandacht voor me. Er waren geen afleidingen, er werd geluisterd vanuit pure interesse en samenzijn en ruimte voor mij. Ik mocht zijn tijd innemen, ik mocht mijn verhaal doen, er werden vragen gesteld en ik werd gehoord.
Die ervaring heb ik meegenomen en probeer dat ook altijd richting mijn naasten te realiseren. Geen andere activiteiten als er een gesprek gevoerd wordt, onverdeelde aandacht.
Het is belangrijk om te vertellen
Wellicht herken je het zelf dat, wanneer iemand met jou aan de telefoon is en tegelijkertijd iets anders aan het doen is, je het gevoel hebt dat je niet gehoord wordt. Ze horen je wel maar luisteren ze ook naar wat je zegt? Werkelijk zegt?
De luisteraar heeft al snel de neiging om te scannen of het een interessant gesprek is. Is dat aan de luisteraar? Voor de verteller is het blijkbaar wel belangrijk genoeg om aan de ander te vertellen. Dan zou de verteller dus toch ook de onverdeelde aandacht van de luisteraar mogen krijgen?
Er zijn ook luisteraars die tijdens het verhaal van de ander alvast de oplossingen voor de verteller gaan bedenken. Je ziet dan dat de luisteraar in zijn eigen hoofd zit en flarden van het gesprek opvangt. De verteller is nog niet uitgepraat of ze leggen vervolgens direct alle raad die ze hebben voor de verteller neer. Zat die daar op te wachten? Wilde die verteller wellicht alleen zijn verhaal kwijt? Heeft die luisteraar dan wel met aandacht geluisterd?
je biedt meer dan alleen een luisterend oor
Er zijn ook luisteraars die nadat ze hun eigen verhaal verteld hebben de ander wel de ruimte geven om iets te vertellen maar ondertussen vragen of er nog thee gewenst is, het toilet bezocht wordt en tussendoor nog even snel zeggen dat er nog wel boodschappen gedaan moeten worden. Hoeveel ruimte krijgt de verteller in zo’n situatie?
Horen is één, luisteren is twee.
Gisteren had ik een vriendin aan de telefoon en was ik zelf ondertussen ook wat aan het rommelen en ik merkte dat zij wat haperde in haar tekst. Ze voelde dat ik niet echt aan het luisteren was. Ik ben gestopt met wat ik aan het doen was, ben gaan zitten en ben gaan luisteren.
Maak tijd voor elkaar, oprechte tijd, luister… ook al lijkt het voor jou wat minder interessant, voor de ander is het wel belangrijk en hij of zij heeft jou gekozen om het verhaal mee te delen. Je biedt op die momenten zoveel meer dan alleen een luisterend oor.
Herkenbaar voor mij. Zeker vanuit de snelheid waaruit we leven met zoveel afleidingen: van buiten af maar ook van binnen uit. Deep listening sluit mooi aan wat je beschrijft. Net als de Gordon methode trouwens. Beide gaan ervan uit dat wanneer iemand zich echt gehoord voelt hij of zij in staat is eigen oplossingen voor zijn of haar problemen te bedenken.