Van een groot aantal ouders verneem ik dat hun kind met regelmaat ‘over de rooie’ gaat, uitersten heeft in emoties en op alle manieren aandacht probeert te vragen. Ze weten niet meer hoe ze hier mee om kunnen gaan en kloppen bij mij aan. Met deze kenmerken werd ook Emmalie, een meisje van vier jaar, bij me aangemeld.
Tijdens een Luisterkind afstemming laat ik het altijd open op welke manier de kinderen met me willen communiceren. De ene keer ontstaan er alleen woorden op papier en de andere keer komen we samen op een mooie locatie of laat het kind me een stuk uit een vorig leven zien.
Als ik me afstem op Emmalie, neemt ze me per direct mee in haar ‘probleem’. Ik zie dat ze op haar knieën op de grond zit en ze vertelt me dat ze op zoek is naar een geel sleuteltje. Ze is hem al heel lang kwijt. Ik voel dat dit sleuteltje van haar hart is. Als ik dit vermoeden naar haar uit, knikt ze. De tranen prikken in haar ogen.
Emmalie vertelt me dat ze weg wil, de heuvels in, naar hoge vlaktes en mooie uitzichten. Terug naar een vorig leven, waarin alles zo rustig, respectvol en mooi was. Ze laat me een beeld zien van de groep mensen waar zij woonde. Ik zie haar lopen. Volop genietend, geel licht straalt uit haar hartje.
Verdrietig wijst ze in het hier en nu op haar borst. “Totaal geen licht te zien”, zegt ze.
Ik voel dat alles in haar lichaam in protest is. Ook haar ademhaling gaat sneller dan normaal.
Ik leg haar uit dat ze nu leeft en vraag haar wat ze zou willen.
Emmalie sluit haar ogen en ik zie een grote bloem in haar lichaam ontstaan. Ze vertelt me met haar ogen dicht dat ze thuis meer rust wil, een eigen plekje en dat er met volle aandacht naar haar geluisterd wordt. Ze wil dat haar hartje weer gaat stralen, net als in de heuvels in haar vorige leven.
Door het vertellen wat haar wensen zijn, ontstaat er een opening in haar energie en wordt haar ademhaling weer rustiger. Ik zie een witte gloed vanuit Emmalie ontstaan.
Zichtbaar keert de rust in Emmalie terug. Als ze haar ogen weer opent, ziet ze ook de witte gloed bij zichzelf. Ze voelt zich een stuk beter en vraagt mij of haar papa en mama aan haar wensen gehoor kunnen geven. Ik zeg haar dat ik het ze zal vragen.
We lachen samen, de spanning is er af. Liggend op onze rug laat ze me nog de luchten, de wolken, de zon en de maan uit haar vorig leven zien. Ik ben haar dankbaar voor deze prachtige beelden.
En dan …. ligt het sleuteltje naast haar, het gele sleuteltje. Emmalie is gelukkig en zegt me dat ze met dit sleuteltje haar hart in dit leven weer gaat openen.
Vijf dagen later rolt er een reactie van de ouders van Emmalie in mijn mailbox. Ze hebben een totaal andere dochter in huis, een heel vrolijk meisje. Wel met haar streken, maar overduidelijk veranderd.
Emmalie heeft vanuit haar hart kunnen spreken, ik heb met volle aandacht geluisterd en ze heeft haar gele sleuteltje gebruikt om weer volledig in het hier en nu te kunnen leven.
