Als ik zeg dat ik kan tijdreizen ben ik ineens zweverig

Ook in het dagelijks leven vertel ik niet altijd van mijn ‘zweverige’ kant. Mensen schieten dan namelijk vaak in een andere, afstandelijkere modus. Ze denken dat ik vanaf dat moment door ze heen kan kijken en alles van ze weet. Gelukkig kan ik dat aan- en uitzetten, ik heb daar niet zo’n behoefte aan.

Ja, ik kan het weer voorspellen, per week, per seizoen en soms ook per dag. Ja, ik ervaar wat er aan energie in een ruimte is geweest, wat er nu is en wat er gaat komen. Ja, ik kan voor anderen zien wat er in de tijd aan gaat komen. Ja, ik praat met alles wat leeft. Ja, ik praat met mijn organen en ledematen. Ja, ik kan in een seconde ervaren hoe een vriend of vriendin zich nu voelt. Ja, ik praat in de energie met tig kinderen tegelijkertijd. Ja, ik pik ongelooflijk veel op.

Ja, ik kan door de tijd reizen. Ik heb door de ogen van de moeder van een vriendin gekeken toen ze in het ziekenhuis lag. Ik zag alles; waar het bed stond, de deur naar de gang, de klok… alles. Ik ben erbij geweest – in de energie – in het vliegtuig toen een vriend zich op dat moment besefte dat hij niet verder wilde met de relatie met zijn vriendin. Ik zag mijn zus op de bank met haar breiwerk, een vriendin aan de grote tafel in haar woonkamer. Ik zag een vriend de tafel dekken voor het naar bed gaan en later zijn broek niet goed gevouwen krijgen bij het naar bed gaan en ga zo maar door.

Al die ervaringen hebben me veel gebracht en geleerd. Ze brengen me nog steeds heel veel. In de tussentijd ben ik nog steeds Diana, met mijn voeten op de grond. Ik ben wie ik ben en ik doe wat ik doe.
Het is best raar dat als men zegt wat hij of zij doet voor hobby of werk, of waar hij of zij voor staat in het leven, dat daar meer dan vaak een oordeel overheen gaat. Waarom eigenlijk? Wat maakt het uit wat de ander doet?