‘Het stroomt hier hard hoor, Diana,’ roept Elke als ze me ziet.
‘Pas maar op, dat je niet struikelt en meegenomen wordt!’
Ze steekt haar vinger op, als waarschuwing.
‘Dankjewel voor de tip,’ zeg ik. ‘Ik zal voorzichtig doen.’
Het riviertje ligt vol met keien en ik balanceer van de een naar de ander, tot ik bij Elke ben.
‘Dat heb je toch nog wel snel gedaan zeg,’ zegt het zesjarig meisje en we schudden elkaar de hand.
‘Ja,’ zeg ik ‘het viel me nogal mee.’
Elke knikt. ‘Dat zag ik wel ja’.
We gaan samen op een van de grotere stenen zitten en kijken uit over het riviertje. Als ik vanaf dit punt verder kijk, zie ik dat de stapkeien er niet meer liggen en dat het meer water is en dat de stroming inderdaad sneller gaat.
‘Jij stond nog in het gedeelte waar het minder snel stroomde,’ zegt Elke, alsof mijn gedachten hardop uitgesproken waren.
Ik knik.
‘Weet je Diana’, zegt ze nu wat krachtiger. ‘Ieder mens kan zelf bepalen welke stappen ze zetten, of in dit geval welke keitjes ze nemen. Zij mogen beslissen of ze bij het lage water blijven om rustiger en overzichtelijker te kunnen stappen, of ze kunnen zich overgeven aan de kracht van het water, het tempo en zich mee laten voeren.’
Ik knik weer en kijk nog richting het snelstromende water.
‘Waar kijk je naar?’, vraagt Elke.
‘Ik bedacht me net dat het stukje naar jou toe wel makkelijk ging,’ antwoord ik.
‘Ik vraag me af of ik er dan voor zou kiezen om in zo’n stroom mee te gaan, of dan toch voor die makkelijke steentjes te kiezen.’
Elke knikt. ‘Die keuze is aan jou, helemaal aan jou.’
‘Dat weet ik, zeg ik. Maar het voelt een beetje als dat ik wel gek zou zijn, als het me hier zo makkelijk af gaat, dat ik dan toch zeker niet in die stroom mee zou gaan. Waarom zou ik?’
Elke glimlacht en geeft me een knipoog.
‘Tja, daar zeg je wat,’ zegt ze. ‘Ik begrijp wat je bedoelt. Je kunt er ook als volgt naar kijken; de steentjes zijn het vertrouwde, het geen je nu onder de knie hebt, wat je makkelijk af gaat.
Als je kiest voor de stroming, weet je dat het sneller gaat, dat je er even geen grip op hebt, dat je geen keien meer onder je voeten voelt en dat je je mag overgeven aan wat er komt.’
Ik zucht. Ik begin hem te begrijpen.
‘Keuze aan jou, Diana,’ zegt Elke en ze legt haar hand op mijn knie.
‘Ga je mee naar nieuw en bruisend, verfrissend, verrassend, onverwachts, onbekend…. Of blijf je bij vertrouwd, zichtbaar, overzichtelijk, bekend?’
Ik sta op en knik. ‘Je boodschap is helder Elke, dankjewel. Ik kies voor het nieuwe, het bruisende, het onverwachte, het verrassende, het onbekende en het verfrissende. Stilstaand water gaat stinken, langzaam stromend water is prima, maar ik geloof dat ik er nu klaar voor ben om de snellere stroming aan te kunnen. Ik ben benieuwd wat het me gaat brengen, maar ik ga er wel voor.’
‘Dat is mooi te horen, Diana,’ zegt Elke.
‘Dankjewel voor de mooie boodschap,’ zeg ik.
‘Graag gedaan!’ zegt Elke.
‘En jij? Ga jij ook mee in de stroming?’ vraag ik haar.
Elke schudt haar hoofd.
‘Wat ga je dan doen?’ vraag ik.
‘Ik wacht hier, tot er weer iemand komt die ik mag uitleggen hoe het werkt om meer uit je leven te halen en ze de keuze te geven wat het gaat worden.’
‘Dat is mooi,’ zeg ik. ‘Ik ga, lieve Elke, dankjewel!’
‘Graag gedaan, lieve Diana. Pak je stroming en ga er in mee. Laat je verrassen en zie wat het je gaat brengen.’
We schudden elkaar de hand en dan stap ik van de kei af en voel hoe het water daar al dieper is. Ik loop een paar passen en kijk nog eens om naar Elke. Ze zwaait me uit. Ik zwaai terug naar haar. Ik loop nog een paar passen en dan laat ik me dieper en dieper zakken en voel hoe de stroming toeneemt. Ik haal diep adem, kijk om me heen en zie de pracht van Moeder Natuur. Overal bomen en groen, vogels en de zon die volop schijnt. Ik sluit me ogen en zeg zacht: ‘Neem me maar mee, ik laat me leiden. Laat het me maar zien, ik heb vertrouwen!’
En als ik in de stroom mee ga, vang ik nog net een glimp op van Elke, die op haar steen met iemand anders zit te praten. Fijn zo’n mooi meisje, die je onderweg even verder helpt!
April column op Nieuwetijdskind.com
