Hoe kan het toch zijn dat de mensen altijd maar naar middeltjes grijpen als er iets schort aan het lichaam? Of het nu om reguliere of alternatieve poedertjes, pillen of kruiden gaat dat maakt niet uit.
Waar is het vertrouwen in het zelfhelend vermogen gebleven of het onderzoeken waar de klachten vandaan komen?
Een aantal jaar geleden had ik drie hele leuke afspraken in de agenda staan. Verdeeld over vier dagen. Ik vond het leuke afspraken, intensief maar leuk.
Kort voor de eerste afspraak kreeg ik koorts. Niet zomaar koorts, maar deze steeg en steeg tot 42,0 graden. Ik heb het eerst laten gaan en toen de thermometer 42,9 aangaf heb ik de huisarts gebeld en met de assistente overlegd. Ik klonk nog helder, was niet wazig, dan kon ik het gewoon uitzieken. Ik vroeg of paracetamol of iets anders wenselijk was, omdat ik niet zo van het innemen ben. De assistente gaf aan dat als de meter 43 graden aangaf óf ik warrig werd óf wazig ging zien ik direct moest komen en het verder niet noodzakelijk was om de paracetamol te slikken.
Drie afspraken en drie keer 42,9 graden koorts
De eerste afspraak passeerde terwijl ik nog steeds 42,9 op de meter had staan. Hoe jammer ik het ook vond ik kon me er wel bij neerleggen. Mijn temperatuur ging aansluitend omlaag. Toen kwam de tweede afspraak in beeld en steeg de temperatuur weer tot 42,9 graden. Ik kon ook nu de deur niet uit, voelde me verder niet beroerd of zo en zat gewoon op de bank in de woonkamer. Ook de tweede afspraak passeerde en aansluitend daalde mijn temperatuur weer. Je raadt het vast al… toen kwam afspraak nummer drie en jawel daar ging mijn temperatuur weer. 42,9 tikte hij wederom zonder moeite aan. Vanaf het moment dat het voor mij écht te laat werd om met de auto bij de derde afspraak te komen zakte mijn temperatuur naar normaal. Klaar. Geen paracetamol ingenomen, niets gedaan. Gewoon laten gebeuren.
Wel heb ik me afgevraagd waarom ik zo’n hoge koorts kreeg. De drie bezoekjes waren blijkbaar niet nodig voor mij. De afspraken waren leuke uitjes en ik wist dat ik serieus stilgezet moest worden, in dit geval met hoge koorts, omdat ik anders wél zou zijn gegaan. Het waren grotere groepen mensen, ik zou er niet halen wat ik wellicht op voorhand verwachtte te halen, ik mocht het gewoon bij mezelf houden. De uitjes waren niet nodig. Mijn lichaam had dat duidelijk aangegeven. Mijn lichaam had me stopgezet.
Wat is de achterliggende reden?
Ik zie op Social Media vaak de vraag terugkomen ‘wat kan ik gebruiken tegen dit of dat?’ Ik ben dan zo vaak geneigd om er bij te zetten ‘Weet je waarom je er last van hebt, wat het je te vertellen heeft?’
Smeren en slikken, deppen en druppelen…. terwijl als je goed luistert en ook eerlijk durft te luisteren je gewoon weet waarom je ergens last van hebt. Negen van de tien keer gaat het ook weer over als je daadwerkelijk lief bent voor jezelf, luistert naar wat er nodig is, jezelf datgene geeft waar je behoefte aan heeft. Echt behoefte aan hebt.
Uiteraard kan het gewoon wel ondersteunend werken als je kruiden gebruikt of een ander middeltje tegen een kwaal. Maar vergeet dan toch ook niet om even bij jezelf te horen waarom juist deze kwaal bij jou heeft aangetikt. Een momentje stilzitten, even je ogen sluiten en durf het jezelf te vragen. Ja, er zijn dikke en dunne boeken geschreven over wat ten grondslag ligt aan welke kwaal dan ook, maar luister nou eerst eens naar jezelf in plaats van wederom naar anderen te luisteren en hun verhalen te lezen.
Niemand weet het beter dan jij.
Overbodig om je er nogmaals op te wijzen
En wellicht bij een volgende kwaal ga je eerst luisteren naar jezelf voor je gaat smeren en druppelen en slikken en deppen. Heb je boven tafel waarom je iets krijgt, is het de volgende keer sneller te tackelen en te keren óf komt de kwaal helemaal niet meer naar voren omdat je stappen hebt gezet die het overbodig maken om je er nogmaals op te wijzen.
Hoi Diana, allereerst dank ik je voor het mooie verhaal. Hoe duidelijk en steeds opnieuw krijgen we de cadeautjes aangereikt en tegelijkertijd zo blind. Dat laatste geldt zeker ook voor mij. Het is en spiegel waar ik niet altijd in kijk en ben dan verbaasd als ik vorige week struikel op straat, geschaafd gezicht en gekneusde arm. Ten overvloede dacht ik toch eerder zaken te doen doen tot ik een tweede onderuit ging.
En nu……..zitten en rust.
Diana het was leerzaam en ik hoop nog vele jaren jouw blog te lezen.
Mooie reflectie op de werking van je systeem! Ook hier is luisteren, namelijk naar de signalen van je lichaam, heel toepasselijk. Het geeft maar weer aan hoe ongelooflijk slim ons lichaam in elkaar steekt.