Ik blijf het fascinerend vinden hoe het werkt met alle signalen die we van onze innerlijke Ik en onze spirituele helpers krijgen, de stappen die we er zelf in mogen zetten en de keuzes die daarbij te maken zijn.
Zo had ik in vijf dagen tijd drie afspraken die ik erg leuk vond. Bij de eerste afspraak, een presentatie met een boodschap op vrijdagavond, zou ik aansluitend bij een vriendin blijven slapen. Die middag besloot ik volledig out of the blue niet bij haar te blijven en reed ’s avonds dan ook gewoon weer naar huis. Helemaal duidelijk waarom ik niet bleef slapen was het me niet, maar ik volgde mijn gevoel, niets anders dan dat.
Die nacht viel ik hier thuis van de trap, de schade was beperkt, maar ik besefte wel dat ik daarom niet bij de vriendin was blijven slapen, want de boodschap die uit die val naar voren kwam was voor mij glashelder. Het sloeg op de presentatie die avond ervoor, de boodschap die daar was verteld werd op mij geprojecteerd door middel van de val.
De dag erna, op zaterdag, voelde ik me niet lekker. Niet van wat er die nacht gebeurd was, maar ik voelde me gewoon niet fit. Ik zou op zondag het tweede uitje hebben, een dag met schrijvers, lezingen, workshops. Echt leuk, daar had ik al een paar maanden naar uitgekeken, maar op zaterdagmiddag moest ik toch de knoop doorhakken dat ik zondag niet zou gaan. Die zondagochtend had ik 40 graden koorts.
De dinsdag daarop zou ik mijn laatste van de drie afspraken hebben, iets verder van huis, in België. Een afspraak waarbij ik pas ver na middernacht thuis zou zijn. Maar de koorts zakte niet, hij steeg alleen maar.
Op maandag belde ik mijn huisarts, die mijn lichaam nog twee dagen ruimte gaf om het zelf te reguleren, voor hij me wilde zien. Dinsdagochtend nog steeds over de 40 graden koorts. Mijn afspraak België ging ook niet door.
En op dinsdagmiddag was ik van het een op het andere moment koortsvrij en dat is zo gebleven. Niet langzaam afbouwen, maar gewoon koortsvrij. De drie afspraken waren gepasseerd, de eerste van vrijdagavond was van belang geweest en de andere twee blijkbaar niet.
Ik zag aansluitend wat die twee laatste afspraken me zouden hebben gebracht als ik wel gegaan zou zijn; teveel ruis, te veel energieverdeling, te weinig nieuwe informatie, te veel verwarring. Ik was blij dat ik dat zo kon herkennen, want het waren serieus twee hele leuke afspraken geweest. Ik kreeg ook duidelijk dat het voor mij wat hardhandiger had gemoeten met vallen en koorts, omdat ik anders toch echt wel gegaan zou zijn.
Het mooie was wel dat het me na het afzeggen van iedere afspraak wel goed had gevoeld. Zo’n innerlijk gevoel dat je weet dat het gewoon goed is dat je niet gaat. Geen twijfel, het past.
Voor mij werkt het op deze manier van alles ervaren het beste. Er van een afstand naar kijken, blijven monitoren wat echt de bedoeling is, per moment iets anders mogen besluiten, de boodschappen eruit halen en daarmee nieuwe stappen zetten. Soms schop ik er ook wel eens tegenaan, zeker wel. Dan wil ik het persé anders, maar negen van de tien keer kom ik er toch uiteindelijk weer op terug dat ik had mogen volgen, geen weerstand bieden, meegaan in wat er is en wat er past. Vaak kost het me dan namelijk heel veel moeite om het te realiseren of kom ik niet eens zover en laat ik het voortijdig al weer los. Met mijn hoofd kan ik mijn agenda zo vol maken dat het met ditzelfde hoofd nog steeds past. Maar als het niet in mijn energie of in mijn plan past, dan valt het iedere keer weer zonder moeite uit die agenda.
Geen frustratie, maar een glimlach, ik weet dat het goed is, dat het is zoals het mag zijn. Opletten dat ik blijf volgen wat de boodschap in het geheel is en niet te krampachtig aan het hoofd vasthouden maar de flow van mijn leven volgen en de tekens, de signalen serieus nemen en me ondanks koorts en en flinke val toch laten leiden, iedere keer weer!