Iedere keer als ik bijna klaar ben met het schrijven van het ene boek, dient de volgende zich al aan. En dat gebeurde ook toen de boeken ‘Omdat de Kinderen het Weten’ en ‘De Luisterkind Methode’ deze zomer van de drukpers rolden.
Mijn hoofd en hart volgden al weer een nieuw paadje, enthousiast, op weg naar nieuwe teksten en vormen. Ik begon de lijnen en de contouren al te zien en voelde de energie stromen.
Mijn man Paul keek me aan toen ik hem mijn nieuwe schrijfplan vertelde en hij stelde me de vraag waarom ik voor dit bijzondere onderwerp voor mijn nieuwe boek gekozen had. Was het voor een eigen stukje verwerking of … ? Ik ben daar eens voor gaan zitten en gaan voelen. Ja, het is onder andere voor mijn eigen verwerking. En daarnaast voelde ik sterk hoe het eigenlijk opgaat in het dagelijks leven van de mensen. Er wordt nagenoeg niet over nagedacht, niet bij stilgestaan, niet uitgesproken, het wordt vaak maar voor ‘gewoon’ aangenomen. En dat, terwijl er zoveel over te zeggen valt, zo veel over te voelen valt, zoveel over te delen valt, zoveel wat raakt, zoveel waar verdriet gevoeld wordt en waar antwoorden hun weg mogen gaan vinden. Het mag gewoon aandacht.
Ik heb het altijd zo zeker geweten. Al vanaf het moment dat ik klein was; ik zou later mama worden, met twee of drie kindertjes, of misschien wel vier. En nu heb ik een hele fijne man, een lieve hond, een poes en twee kippen. Er dobberen nog een aantal goudvissen in de vijver rond, maar er zijn geen eigen kindertjes in mijn leven gekomen. Ondanks dat ik ze zo graag wilde, zijn ze er niet gekomen.
Tijdens het ratelen van de drukpersen, vlak voor afgelopen zomervakantie, wist ik dat mijn volgende boek over Ongewenst Kinderloosheid zou gaan.
Ik wil de mensen vertellen over hoe het voor mij voelt om geen kinderen te hebben. Hoe de wereld door gaat en dat dat ook heel goed is. Ik wil vertellen over mijn verdrietjes, maar ook over mijn kracht om mijn leven toch een andere kleur te kunnen geven, die mij ook heel goed bevalt.
Geen boek over hoe zielig ik ben, maar juist duidelijk krijgen waar we staan. En met ‘we’ bedoel ik de mensen die geen kinderen kunnen krijgen. Maar met ‘we’ bedoel ik ook de mensen die wel kinderen hebben en die wellicht mensen in hun omgeving hebben die ze niet kunnen krijgen, om welke reden dan ook.
Ik heb toen ook besloten dat ik meerdere vrouwen, die graag mama hadden willen worden, ook aan het woord wilde laten, hun ervaringen te delen. Vijftig vrouwen hebben zich verdiept in mijn vragenlijst, kwamen eigen pijnstukken tegen, veegden tranen weg, voelden de kracht en de pijn als een weegschaal in hun leven staan. Zij hebben mijn vragen beantwoord en ook deze bijzondere energie zal ik meenemen in het boek.
En dan zijn er nog zo ontzettend veel andere vrouwen en mannen ….. op welk vlak in dit stuk dan ook, met eigen gevoelens en emoties. Positief of negatief.
Ik heb besloten om ieder die wil, via deze blog mee te gaan nemen in mijn schrijfproces. De grove lijnen dansen al om me heen. Mijn agenda laat vanaf volgende week veel schrijfuren zien, die ik zo optimaal mogelijk zal gaan benutten. Ik zal hier met regelmaat verslag doen van mijn schrijfactiviteiten, en wat ik onderweg tegenkom binnen mijn schrijfproject. De tranen en de lach, de pijn en de blijheid.
Ieder vrij om mee te lezen, met ieder een eigen reden daarvoor. Voel je vrij!
Het is mijn proces, ik weet niet wat ik ga tegenkomen. Ik heb de eerste stappen gezet en die voelen alvast goed. Ik ga van start, en ga hier met je delen. Wie weet loop en lees jij met me mee?!
Project Ooievaar, vanaf hier tot de drukpers…. Ik ga ervoor!
