Dinsdag 24 november
Het is puzzelen. Ik wist het al wel, maar ga het nu maar uitvoeren in een boek. Ik weet al wel dat het niet hebben van kinderen soms sterker en dan weer minder sterk een centraal punt in mijn dag kan innemen.
Ik kan echt weken hebben dat ik er niet eens over nadenk, dat het geen issue is, om vervolgens weer te beseffen hoe sterk ik kinderen in huis mis. Het gaat op en neer, dan wel en dan niet. En hoe vang je dat nou in een boek? Het is geen lang aansluitend verhaal van het ene moment naar het ander, er zit soms gewoon een lange tijd tussen. Ja, zeker leuk dat gepuzzel, en vooralsnog voelt het dat mijn boek best een rare vorm van inhoud kan gaan krijgen. Daar word ik dan ook wel weer blij van, want doorsnee is niet geheel mijn ding. Dus puzzelen maar weer!
Donderdag 26 November
Zo, die kwam binnen. Tranen, de eerste tientallen zijn een feit. En het duurde nog geen minuut, maar ze waren er wel. Die Sinterklaas toch ook! Het ene jaar kan ik het beter hebben dan het andere jaar.
En nu vanmorgen ineens onder de douche… daar stroomden de tranen met het water mee richting doucheputje. Voor mij geen blije en gespannen kindergezichtjes, cadeautjes in juten zak, schoentjes voor de kachel. En ondanks dat veel van mijn vriendinnen dat tijdperk ook voorbij zijn en met hun opgeschoten kinderen nog amper Sinterklaas vieren, blijf ik vandaag met dat kleine momentje toch nog in dat beginstukje hangen van schoentjes zetten en met elkaar de liedjes zingen.
Zondag 29 November
Hij is lief. De buurjongen vertelde me vanavond uitgebreid over de hunebeddenstenen, die de kinderen moeten gaan zoeken, zodat de zwarte pieten toch nog binnen kunnen komen. Dat ze niet meer via de schoorsteen komen, maar via de deur; drie keer tikken met een hunebedsteen en de deur gaat gewoon open, of hij nou op slot was dat maakte dan niet meer uit.
De buurvrouw kijkt me lachend aan, terwijl ik heel serieus naar het verhaal luister en mijn vragen aan hem stel. Voor mij zijn dit mooie momentjes waar ik van kan genieten. Hij is lief!
