Ik ben er een beetje allergisch voor. Mensen die maar gillen en met het vingertje zwaaien dat wat zij beweren echt de enige waarheid is. Geen ruimte latend voor andere meningen, voor andere keuzes.
Waar blijft de openheid van communicatie dan?
Een mening hebben vind ik prima. We hoeven ook niet allemaal met onze neuzen dezelfde kant op te wijzen, echt niet. Het gaat me niet eens zozeer over politieke zaken maar gewoon over het dagelijks leven. Mensen die zo hard gillen dat ik er van achteruit deins. Zij beweren dat ze het weten, dat het zo is, dat je niet spoort als je het anders doet.
Vanmorgen heb ik nog maar weer iemand van mijn ‘vriendenlijst’ op Facebook verwijderd. Haar toon is zo aanvallend. Een zin openen met ‘Luister!’ nadat ze eerst heeft aangegeven hoe de mens toch eigenlijk wel achterlijk bezig is en daarna bijna eist dat men naar haar luistert om vervolgens haar gedachtegoed over de ander uit te spugen.
Ze ontneemt de ander volledig de ruimte om het zelf te mogen ontdekken. Ze biedt niets aan, welnee, ze duwt het door de strot van de ander. Slikken maar.
Ze is daar niet de enige in en ik weet best dat daar stukken van de ander aan ten grondslag liggen. Ze hebben een reden om het zo te doen, bewust of onbewust. Ik zou bijna zeggen dat ze er niets aan kunnen doen, maar dat ben ik dan weer niet met mezelf eens.
Er zijn meer mensen die zo hard gillen dat ik weg stap. Het heeft naar mijn idee ook niets met een doel of visie te maken. Ik voel geen liefde, geen passie, geen drive. Ik voel alleen hardheid, ik voel geldingsdrang en behoefte aan gezien en gehoord worden. Geen ruimte voor samen, alleen hun eigen waarheid staat vooraan.
Wanneer ik op de ‘Wat-ik-zeg-klopt-vrouw’ inzoom zie ik dat ze een praktijk heeft waar ze liefde predikt, ze aangeeft spiritueel ontwaakt te zijn en het haar pad is om de ander te helpen. Haar lijstje met diploma’s is aanzienlijk. Leren en diploma’s halen kan iedereen, hetgeen je beweert ook daadwerkelijk neerzetten en uitdragen is van een andere orde. Haar website strookt niet met wat ze laat zien en horen in de werkelijkheid.
Ik mag haar laten, dat weet ik. Zij heeft haar manier en ze trickert iets bij mij waardoor ik er zo van slag van raak. Ik kies ervoor om er niet meer naar te willen luisteren. Ik heb geen zin om naar gegil en betweters te luisteren die daarnaast werk doen wat daar ook nog eens haaks opstaat.
Ik hoef dat ook niet, ik heb ook een keuze, ik hoef er niet eens iets van te vinden. Ik hoef het hier niet eens te delen. Ik weet het.
Van mij hoef je niet te gillen, mogen we gewoon met elkaar praten en elkaars mening respecteren. Ik leer iets van jou en wellicht leer je ook iets van mij. Zacht en liefdevol … dat voelt fijn!
Als je gilt hoor ik je niet
