“Wat heb jij rare groenten!”, zei ik spontaan en Paul schoot in de lach. Hij vindt dat altijd typisch Diana-opmerkingen. Martijn keek me aan en schoot ook in de lach. Dat had nog niemand zo op die manier tegen hem gezegd. Martijn was al jaren en jaren een hele goede vriend van Paul. Beide ouders waren bevriend en zo waren zij ook vrienden geworden. Een vriendelijke maar zonderlinge man, altijd al geweest, voor zover ik van Paul begreep. Ik mocht hem wel. De gesprekken waren vaak over biologische of ecologische onderwerpen, over het behoud van de natuur, hij leefde van weinig, hij vond het ook niet nodig om veel te hebben. Met regelmaat lag hij in de clinch met de regelgeving in de maatschappij. Hij wilde en kon er gewoon niet aan voldoen.
Met tijden ging het goed met hem en dan haakte hij vervolgens weer voor maanden af, depressief, om daarna weer langs te komen en het contact met Paul weer aan te trekken. Ze kenden elkaar van haver tot gort en Paul gaf hem daar de ruimte in. Respect, ook al was het niet altijd even gezellig.
Martijn had een groentetuin en verbouwde naar mijn idee vreemde groenten. Maar de redenatie van Martijn was, dat hij de sla en de komkommer in de tijd dat ze groot gegroeid waren, ook heel voordelig in de biologische supermarkt kon krijgen. Daar had hij een punt. Hij verbouwde andere groenten, waarvan ik de namen eigenlijk nu gewoon al weer vergeten ben.
Die middag dat ik mijn Diana-opmerking over de groenten uitsprak, kregen we ook twee stekjes van de prachtige Hibiscus struik. Een witte en een paarse. Met grote aandacht zorgde ik voor ze en toen ze groot genoeg waren kregen ze een plekje in de voor- en achtertuin.
Martijn belandde aansluitend weer in een minder fijne tijd en het contact lag stil en bleef stil. Tot Paul ruim een jaar later besloot om eens langs te gaan. Toen hij de straat inreed zag hij dat er vitrages voor de ramen hingen. Martijn kon wel vaker onverwachte stappen zetten en Paul hield er rekening mee dat hij verhuisd zou zijn.
Maar de vrouw die de deur opende had een heftig bericht voor Paul. Martijn had zich maanden geleden van zijn leven ontnomen. De rouwkaart had op wonderlijke wijze onze brievenbus nooit bereikt.
De witte hybiscus staat in de achtertuin en de bloemen zijn helemaal wit. De paarse staat in de voortuin, zodat we er vanaf de bank van kunnen genieten. In beide beginnen op dit moment wederom de bloemen te ontluiken en stralen ze ons tegemoet.
Soms zien we ergens in de winkels of op de markt groenten liggen die we niet meteen kunnen duiden en dan noemen we het lachend ‘rare groenten’. En zo blijft Martijn toch altijd dichtbij…. Onze rare snuiter, maar fijne vriend!
Heeft hij zijn missie mogen voltooien??