De Hapering brengt de beste versie in je naar boven
Die hapering, die eeuwigdurende hapering, domweg omdat het in onze ogen altijd perfect moet zijn.
In ieder geval beter. Wie o wie pakt er in een keer door en wie laat zich iedere keer weer tegenhouden door twijfel en angsten… de hapering. Voor sommigen ongekend groot, voor anderen gewoon niet te nemen. Waar is die hapering nou iedere keer goed voor?
Toch gingen ze door, omdat ze deden wat ze moesten doen
Ideeën te over, zeker weten, wij allemaal. En toch, en toch komt iedere keer die hapering weer tevoorschijn. Die twijfel, die angst. Zeker ook bij mij. Gisteravond nog. Ik was de hele dag enthousiast aan het werk geweest waarbij ik ook tijd had besteed aan mijn nieuwe plannen. Gisteravond in bed kwam die hapering om de hoek kijken. De twee projecten waar ik mee bezig ben doemden als grote pilaren in mijn hoofd op. Huizenhoog. Het vloog me aan. Ging het wel lukken? Was het wel wat ik wilde? Waren het niet weer ideetjes geweest die in rustigere tijden zo geweldig leken, maar als ik weer wat steviger aan het werk was ze uiteindelijk toch niet zo leuk en doeltreffend blijken te zijn? Misschien nu maar mee stoppen? Waarom zou ik het doen? Wie was ik? Zouden er wel mensen voor zijn?
Die hapering, die iedere keer weer terugkerende hapering. Grootse schildermeesters hebben ook last gehad van die haperingen. Werk wat wel tien keer overnieuw gedaan moest worden voordat het schilderij ontstond wat ze voor ogen hadden. Schilderijen die jaren in hoekjes stonden te verstoffen, die niet verkocht werden omdat niemand er interesse in had. Amper geld om te eten, te leven, het gezin te onderhouden. Toch gingen ze door, ze voelden dat ze deden wat ze moesten doen; schilderen.
Componisten, schrijvers, acteurs, architecten, muzikanten, ondernemers… iedereen, niemand uitgezonderd, heeft de haperingen voorbij gekregen.
Zij stonden daar voor mij, ik moest wel wat leveren
Een jaar of acht geleden gaf ik voor het eerst een lezing op een grote beurs. Geen PowerPoint presentatie. Gewoon uit het blote hoofd. Een spiekbriefje op aanraden van mijn man. Voor het geval ik een black-out zou krijgen. Ik liep de trap op naar de zaal en zag dat er mensen voor de deur stonden te wachten. De zenuwen sloegen toe. Zij stonden daar voor mij, ik moest wel wat leveren.
De lezing verliep vlekkeloos. Ik heb het spiekbriefje niet bekeken, maar gaf gas en stopte pas weer aan het eind van de tijd. Een mevrouw gaf me achteraf nog de fijne tip dat ik ook wel mocht ademhalen tussendoor. De stroom mensen aansluitend aan de lezing was ongekend groot. Ik signeerde mijn boeken en beantwoordde de vragen die ze hadden.
De volgende lezing was ik minder gespannen, een van de lezingen daarop werd ik vervuld van emotie. Ik kon de zaal niet in zonder te gaan huilen. Ik vond het zo ongelooflijk bijzonder dat al die mensen voor mijn verhaal, voor mijn boodschap waren gekomen.
Haperen betekent nog niet dat je moet stoppen
Het waren ook haperingen. Ik heb ze wel doorgepakt. Mijn eerste lezing kon beter, zeker, maar ik heb het wel gedaan. De tweede werd beter, de tiende en de vijftiende gingen soepeler en soepeler.
De twee pilaren die gisteravond ontstonden toen ik in bed lag heb ik even een minuut of wat bekeken en aansluitend aan mijn hart gevraagd of het nodig was dat ik ging haperen.
Nee, spannend is het wel, maar haperen is niet nodig. Ik heb de pilaren bedankt dat ze zich hadden laten zien maar dat ik zeker wist dat ik er mee door zou gaan. Geen hapering nodig. Ook als het niet meteen perfect is, zoals mijn allereerste lezing, ook als er angst is, spanning, terughoudendheid… dan hoef je je nog niet te laten stoppen.
Haperingen zullen er altijd blijven. Ze maken je alert. Ze laten je beseffen of dit is wat je echt wilt. Ze geven je kracht. Die eeuwig terugkerende haperingen laten je aarzelen, een moment stotteren, maar ze zorgen er tegelijkertijd voor dat jij de beste versie van jezelf gaat laten zien. Haper. Haper gerust, laat het komen, kijk ernaar, haal eruit wat je nodig hebt, laat het passeren… en ga door!
Luister ook mijn Podcast die ook over Haperen gaat!
Och Diana, Dit is zoo herkenbaar, je fikt jezelf al af voordat je de kans hebt genomen om rustig aan te mogen beginnen. het hoeft niet perfect, maar dat is ons wel aangeleerd. Heerlijk om dit te lezen en je sterkt mij weer in het gewoon doorgaan waar ik mee bezig ben stap voor stap in mijn eigen tempo en luisterend naar wat mijn lichaam mij verteld.
Fijn doorgaan Marilyn…. de haperingen even laten zijn en weer door!!
Ja gewoon doen ook al vind je het heel spannend.
Dank je wel. Als je het leest krijg je wel moed om door te zetten
Goed zo, laat je niet tegenhouden!
Mooi en zeer herkenbaar, ik herken dit enorm bij mezelf. Het geeft mij een push om te blijven doorzetten , fijn !!