‘Geef je bestemming door aan de koetsier. Leun achterover en geef je over. Vergeet niet om van de reis te genieten.’
Een jaar of wat geleden werkte Gabriëlle een paar uurtjes per week voor mij. Ze sprong als vriendin een beetje bij. Mijn bedrijf begon te groeien en op een avond voelde ik me ineens zo gevangen met het vanuit huis werken dat ik direct aan mijn man vroeg of hij op internet wilde kijken naar een kantoor. De volgende ochtend trof ik twee opties in mijn e-mailbox. Eén belletje naar de makelaar, een bezichtiging en het was rond. Twee kleine kamertjes in het centrum van Deventer. Super knus, in een knetter oud voormalig woonhuis waar de wind vrij spel had en de verwarming niet altijd deed wat hij moest doen. Met een pluchen tochtslang voor het raam en een gevaarlijk klein trappetje die Gabriëlle en mij naar boven en beneden bracht hadden we het prima naar het zin! Gabriëlle kreeg vaste uren per week en we waren de koning te rijk.
Na een tijdje voelden we dat we hier niet meer goed zaten en op een dag keken we op internet en zagen we units te huur in een bedrijvencomplex in Leusden. Een belletje naar de makelaar, een bezichtiging en het was rond. De andere ondernemers keken ons vreemd aan. Bijna iedereen kwam uit Leusden, hóé konden wij uit Deventer in dit pand beland zijn?
Groeistuipen waren voelbaar en... we gingen bijna failliet
Het werd een turbulente tijd in Leusden waarbij ik heel veel leerde over ondernemen, over in mijn kracht staan en ik leerde wat ik niet wilde zijn. Luisterkind groeide daardoor ook gestaag door. Er kwam uitbreiding en een professionaliseringsslag in de opleiding en in het studiemateriaal. In onze strakke kantoortjes met alles erop en eraan waren onze groeistuipen meer dan goed voelbaar en… gingen we bijna failliet. Het bedrijf opzij leggen had de makkelijkste keuze geweest maar dat kwam niet in mijn woordenboek voor. We bekeken de opties, verlegden de stukken en gingen door.
Door mijn groei voelde ik ook dat we niet goed zaten in Leusden. De energie was te commercieel, alle andere ondernemers zaten er bovenal voor het geld. We hadden er veel geleerd maar het werd tijd om te gaan. Waarheen wisten we niet, het voelde als een tijdelijke time-out. We sloegen alle kantoorspullen op in een container in een loods bij een autowasstraat. Ik had voor mezelf besloten dat ik op loopafstand van mijn woonhuis een kantoortje wilde hebben. In het dorpje waar ik toen woonde was die kans nagenoeg nihil. Gabriëlle en ik werkten weer vanuit huis, aan de tafel of op de bank. We reden op en neer naar de container als we iets nodig hadden.
Tot ik bij de kapper in het dorp zat en daar vroeg of zij een kantoorruimte wisten. Toen zij vertelde over een kleine ruimte aan de overkant, voelde ik zelf ineens dat ik ergens anders moest zijn, een straatje verderop.
Een bezoekje, een belletje, een bezichtiging en het was rond. Negen weken na Leusden had ik een eigen plek in ons dorp.
In het anti-kraak pand omarmde ik mezelf
Het pandje werd door Gabriëlle gekscherend als anti-kraak bestempeld. Onze ruimte was prima, daar mankeerde het niet aan. In dit kantoor ontdekte ik hoe ik ruimte kon innemen om mijn schrijverschap weer op te pakken, ik was er vaak alleen, het oogde ook niet echt als kantoor voor twee. Deze tijd was er voor mij om persoonlijk nog verder te groeien. Ik leerde hoe ik al mijn kwaliteiten uit de schaduw mocht halen, dat ze voluit het licht mochten pakken. Ik ontdekte hoe ik alle activiteiten onder één paraplu kon hangen. Dat het niet meer alleen Diana Luisterkind hoefde te zijn. Ik omarmde mezelf en voelde hoe de creativiteit weer begon te stromen.
Tot de dag dat mijn man en ik verhuisden van het oosten van het land naar een tijdelijke woning in het westen van het land. Het kantoor werd verplaatst naar de zolder van het huis. Het ging, maar was niet ideaal. Het was tijdelijk, dus we namen er genoegen mee. Na veertien weken werd het huis verkocht en moesten we op zoek naar een andere woning. Die was binnen veertien dagen gevonden, net zoals een bedrijfsruimte. Een heerlijk licht kantoor, met een ruwhouten open kastenwand, niet helemaal perfect. Meer dan genoeg ruimte, niet te gelikt en een vrolijke en stromende energie. Hier zitten we goed. Dit voelt in alle opzichten rustig. Voor zowel Gabriëlle als voor mij.
De bestemming duidelijk, de koetsier brengt je wel
Door de jaren heen zijn we meegegaan met wat zich aandiende. Gabriëlle en ik hebben op iedere locatie iets geleerd, iets meegenomen, iets losgelaten of juist omarmd.
Gisteren had ik een vriend aan de telefoon. Hij gaf als metafoor dat we in een rijtuig zitten en dat we ooit de koetsier onze bestemming op een papiertje hebben aangereikt. We mogen ons overgeven aan de reis, achterover leunen en genieten. We wisten bij vertrek niet of het een hobbelig pad zou worden, wat we onderweg zouden tegenkomen en wat ons pad zou kruisen. Mee laten nemen door het leven, zien wat er gebeurt, daarvan leren en weten dat de koetsier de route weet en je precies daar brengt waar je naartoe mag gaan. Ook al betekent het dat je in vijf jaar tijd een aantal keer van bedrijfslocatie verandert. We hebben keer op keer meebewogen op wat er gebeurde en wat er nodig was. Ik heb overal wat geleerd. Over ondernemen én over mezelf. Met iedere stap, met iedere afstand die het rijtuig aflegde zag ik mijn bedrijf meer vorm krijgen, steviger worden.
Voor Gabriëlle en mij voelde het oude pandje in Deventer als ‘op kamers’ gaan. Leusden was het meer de buitenkant en dat schuurde op den duur. Het ‘anti-kraak’ pandje was meer voor mij dan voor haar en nu zitten we in Waddinxveen beide helemaal op onze plek. En daarmee heeft ook mijn bedrijf een mooie plek gevonden waar het voorlopig kan wortelen en vanuit deze rust verder mag groeien.
Voor nu… want we weten niet wat er nog meer nodig is voordat de koetsier ons op de bestemming van het papiertje heeft gebracht. We genieten van de reis en als we een afstand afgelegd hebben kunnen we terugkijken en zien waar het voor was en gaan we weer een nieuw hoofdstuk in.
Durf mee te gaan in het rijtuig, beweeg mee met alle hobbels, beleef alles wat er vanaf zijpaadjes op je weg komt en durf de teugels over te geven aan de koetsier; jouw leven!
Wat een prachtig verhaal en ontzettend inspirerend om te lezen Diana!
Dankjewel en doe er je voordeel mee 😉
Ons pad is inderdaad hobbelig! Zo herkenbaar! En heel inspirerend en mooi geschreven!
Wat een mooi verhaal uit een stuk van jou/jullie leven ik heb er van genoten. Veel plezier op jullie levensreis en ik verheug mij al op het nieuwe verhaal. Liefdevolle groet Jeanny
Dankjewel voor dit mooie schrijven waarin ik je stem weer hoor en je voor mij ziet staan.
Kusss je vriendin uit ver-weg-gistan.