De jaren ’90 waren voor mij bijzondere en hele leerzame jaren. Naast een paar pittige jaren waren er ook heel veel zó geweldig dat die tot op de dag van vandaag nog steeds haarscherp op mijn netvlies staan.
We hadden met een clubje vrienden van het lokale radiostation bedacht dat het stadje aan de Lek, waar ik toen woonde, wel een feest kon gebruiken. Een dance-party. We wisten toen niet dat dat zo’n succes bleek te worden dat we die party’s gewoon drie keer per jaar gingen geven.
Midden in de nacht op zo veel mogelijk elektriciteitshuisjes posters plakken. We gingen in groepjes het stadje door. Behangplaksel mee, posters mee. Ook de pilaren van de Lekbrug op de A2 moesten het ontgelden. We hadden schik voor tien. Hilarisch en spannend tegelijkertijd. Inwoners van het stadje konden er de volgende ochtend niet omheen; alles zag oranje; er kwam een feest aan. Er werd door de gemeente een oogje dichtgeknepen.
600 mensen mochten er in de zaal. Nou, zaal…. eigenlijk de sporthal. Het enthousiasme en de kaartverkoop was zo groot dat wij ook ons eigen oogje dichtknepen en net iets meer kaarten verkochten; 1.000. Winkels waren verkooppunten, stukjes in de krant, onderaan de Lekbrug flyeren waar dagelijks honderden scholieren overheen kwamen. Er was toen nog geen website, geen webwinkel of online ticketpoint.
De eigenaar van de plaatselijke discotheek had zijn feest bij ons
De avond voor het feest werd er al hard gewerkt. De vloer van de sporthal moest bedekt met houten vloerdelen. De gezelligheid werd daar al opgestart. Op de ochtend van het feest stonden we al voor 6.00 uur naast ons bed. We wisten dat we vanaf dat moment 24 uur wakker zouden zijn. Met ongelooflijk veel plezier gingen we op pad om materiaal te halen. Wij zelf hadden beperkt lampen, stellages, draaitafels, rookmachines en lichtpanelen, dus dat werd allemaal gehuurd.
Terug met wagens en bus vol materiaal kon het grote bouwen beginnen. Maar ook de garderobe moest opgebouwd worden en aan twee kanten van de zaal een bar met tap. Overal hadden we mensen vandaan gehaald die het super leuk vonden om ons te helpen.
Deuren uit de toegang naar de toiletruimtes, tafels voor de kaartverkoop, materiaal voor de beveiliging klaarleggen, schilderijen van de muren in de gang.
Ergens in de middag trakteerden we iedereen op friet. Met z’n allen op de grond in de grote zaal, een momentje rust, even met elkaar. Ontspannen met flink veel lachsalvo’s.
Ik stapte vervolgens bij een kennis in zijn VW-busje, waar hij een geluidsinstallatie op had vastgemaakt. Zo reden we door het stadje waarbij ik iedereen door de microfoon liet weten dat het feest die avond plaatsvond. Het ene jaar kon ik er trots bij vertellen dat we uitverkocht waren, de andere keren dat er nog beperkt kaartjes waren.
Een moment rust, alles klaar, soundcheck gedaan, de lichtshow liep als een zonnetje… naar huis, eten, douchen, omkleden en weer terug. We waren klaar voor het feest!
De zaal stroomde vol, er werd gedanst, gefeest, gedronken. We waren nog geen dertig jaar oud, ik geloof zelfs dat ik één van de oudsten was met mijn 27 jaar. De plaatselijke eigenaar van de discotheek – waar wij toen ook iedere weekend draaiden – was die avond ook als bezoeker van de partij. Zijn eigen locatie stond die avond leeg, maar dat vond hij totaal niet erg. Ook hij genoot.
ik lag op de grond te bellen met de redactie van de krant
Zo ergens midden in de nacht ging het licht aan en was het feest voorbij. Het grote opruimen kon beginnen. Alles weer afbreken, zaal vegen, de vloerdelen er weer uit. Vroeg in de ochtend schoven we in de kantine aan om te genieten van een ontbijt wat de eigenaar van de locatie voor ons had klaargemaakt. Tegen de tijd dat we thuiskwamen was het half zeven, zeven uur in de ochtend. Ik was de contactpersoon met de redactie van de krant en had met haar de afspraak dat ik zelf wel zou bellen hoe het geweest was, omdat ik zeker wist dat als zij zou bellen ik dan al zou slapen. Ik zie mezelf nog liggen bellen, in de woonkamer op de grond. Bijna in slaap, niet meer op je benen kunnen staan na ruim 24 uur in actie te zijn geweest, maar bovenal ongelooflijk blij dat het feest weer geslaagd was.
Het terugbrengen van het materiaal gebeurde nadat we weer wat bijgeslapen hadden.
Wat een tijd, wat een prachtige herinneringen en wat hebben we veel mensen een aantal geweldige avonden bezorgd. Financieel speelden we nagenoeg quitte. Ik geloof dat we misschien één of twee keer vijftig euro de man overhielden. Dat maakte ons toen niet uit. We zijn er ingesprongen, omdat we het leuk vonden. We begonnen eraan en kregen de mensen mee; De eigenaar van de zaal, de winkeliers, mensen voor beveiliging, voor de opbouw, de garderobe, de kaartverkoop, de bar… iedereen deed mee.
Als je doet wat je wilt maak je herinneringen voor het leven!
Ik heb in die tijd heel veel geleerd. Zo’n feest organiseren is niet zo maar wat. Door het aan te gaan en te durven ontdekken hebben we het maar mooi op poten kunnen zetten. We waren met een klein clubje maar hadden een grote impact. Samenbundelen van krachten en kwaliteiten, het ging automatisch en bovenal omdat we er voor zijn gegaan!
Als het zo leuk voelt, als het bruist vanbinnen, als je het gevoel hebt ergens aan mee te mogen doen of zelf te starten… doen!! Laat je verrassen wat er allemaal mogelijk is. Wij waren nog geen dertig, jij vindt jezelf wellicht te oud. Waren wij wellicht (te) jong… wie zal het zeggen. Toch, als je de drive hebt maakt leeftijd geen bal uit. Doen waar je zin in hebt, ergens voor gaan omdat je weet dat het je blijheid gaat brengen.
Als er nu Two Brothers on the 4th floor met ‘Dreams’ op de radio klinkt of Marco Borsato met ‘De meeste dromen zijn bedrog’, Whigfield met ‘Saturday Night’, of Gompie met ‘Alice, Who the f**k is Alice’ of zoveel anderen… dan ben ik direct weer in een bomvolle sporthal en voel ik die adrenaline weer stromen! Maak je eigen herinneringen die jaren en jaren meegaan en waar je er iedere keer weer blij van wordt.
Kom in actie als het zo voelt voor jou … je leeft maar één keer!
Wat mooi…. wat een drive en energie had jij toen al. Prachtig
Fantastisch, die passie, dat enthousiasme en ergens voor gaan. Dat bewonder ik echt in jou Diana