De huisarts had niet zo'n fijn bericht, de rest hoorde ik niet meer

‘Er zijn nieuwe gegevens beschikbaar’. Was ik net nog rustig aan het rommelen in huis na een ommetje met onze hond, sta ik nu direct in de alert-stand. Een e-mail van MijnGezondheid. Mijn ademhaling gaat omhoog. Spannend, dat blijft het iedere keer.

Verdwaasd zat ik op de bank, ik hoorde de arts niet meer

‘Hoe lang is het geleden?’ vroeg de huisarts twee weken geleden. We kennen elkaar nog niet. Dit is het eerste bezoekje na onze verhuizing. Ik weet niet hoe lang het geleden is. Echt niet. 2014, 2015… 2013 wellicht? Het jaartal is niet belangrijk, het is de impact die het op mij heeft gehad.
Vrijdagmiddag. De telefoon ging. De huisarts. Uitslag van mijn uitstrijkje. Er was pap4 geconstateerd. Die had ik niet zien aankomen. Volledig uit het niets. Pap4. Een carcinoma in suto, zoals men dan zegt. Onrustige kwaadaardige cellen die zich nog niet verder verplaatst hebben.

Ze zeggen weleens dat je met een slecht bericht gesprek nog amper kan opnemen wat er daarna vertelt wordt. Nou, dat klopt. De huisarts ratelde door dat hij het ziekenhuis al gebeld had, dat ik me daar volgende week moest melden en dat ik zelf even de papieren op kon halen omdat wij om de hoek van het ziekenhuis woonden. Ik hoorde het wel ergens maar ook weer niet. Als verdwaasd zat ik op de bank en mijn man is op de fiets gestapt en heeft de papieren gehaald. Pap4 … Daarbinnen bij mij was het onrustig en ik had er niets maar dan ook niets van gemerkt. Hoe onwerkelijk is dat? Als je last van je knie hebt dan voel je dat, dan loop je lastig. Als je hoofdpijn hebt dan voel je dat en kan een aspirine of rust wat verlichting brengen. Nu had ik pap 4… het was zomaar daar vanbinnen bij mij ontstaan. Zonder dat ik het voelde, zonder dat er een belletje was gaan rinkelen. Zomaar.

Ik ben ongewenst kinderloos en ik zou het heel erg vinden als mijn baarmoeder eruit zou moeten. Geen kinderen, geen baarmoeder of eierstokken meer, nee daar moet ik niet aan denken. Zo ver was het natuurlijk niet, maar het tikte wel aan. Flink ook.
Die week erop zat ik bij de gynaecoloog en werd er na onderzoek besloten om een lisexcisie te doen, wat zoveel betekende dat ze het afwijkende deel van de baarmoedermond weg zouden nemen.
Na de ingreep bleef ik een jaar lang onder controle en alles zag er goed uit en bleef er goed uitzien.

Het beweegt daarbinnen gewoon 24/7, of je nu wilt of niet

Nu zijn we zoveel jaar later en ik heb door de jaren heen jaarlijks een uitstrijkje laten maken. Ik vind het te spannend om te wachten op één keer in de vijf jaar en de gynaecoloog in het ziekenhuis kon het goed begrijpen dat ik jaarlijkse controle wilde. Ieder jaar stel ik het week na week uit, moet ik de drempel weer over, angstig dat het verkeerd zou zijn. Toch ga ik uiteindelijk wel, ik kan het maar beter wel weten als het zo zou zijn.
Door de twee verhuizingen, de vermoeidheid daarna en de wil om te verschuiven zat er nu al wel weer twee jaar tussen. Ik moest echt de aanloop nemen om de afspraak te maken. Kennismaken met de nieuwe huisarts was een goede reden om meteen maar de vraag te stellen. De assistente vroeg of ik een uitnodiging had gekregen van het bevolkingsonderzoek. Nee, dit was mijn eigen onderzoek.

‘Er zijn nieuwe gegevens beschikbaar’ staat er als onderwerp in de e-mail. Gek he, dat ik het dan toch iedere keer spannend vind. Nou, eigenlijk is het niet gek, want je ziet gewoon niet wat er door de tijd in je lichaam gebeurt. Je kan niet binnenkijken en het beweegt daar gewoon 24/7. Of je nu wilt of niet.
‘Er zijn nieuwe gegevens beschikbaar’. De tekst in mijn e-mail vraagt me om tot actie over te gaan en mijn gegevens te bekijken.

Ik open het programma van MijnGezondheid op internet en daarna mijn berichtenbox en het mailtje. Razendsnel zoeken mijn ogen naar een getal. …1? 2? Hopelijk geen 3 of 4 …..
En daar staat ie … een dikke 1 !! Ik voel een zucht van verlichting ontsnappen. Alles keurig in orde.
Een pak van mijn hart. Ik heb het maar mooi weer gedaan. Hoe spannend ook iedere keer weer, ik heb het maar mooi gedaan. Een schouderklopje aan mezelf.