Ik lees de woorden op mijn app: ‘Mijn moeder is gisteravond overleden.’ Morgen, de 29e is het alweer 32 jaar geleden dat mijn moeder overleed. Haar moeder en mijn moeder zijn schoonzussen geweest. Onze moeders waren tegelijkertijd zwanger van ons. Zij en ik verschillen dan ook maar drie dagen als geboortedag. Hoe bijzonder is dit dan ook weer.
Een ongeluk. Vrachtwagen. Fiets. Een dorp op z'n kop
Ik bel haar en vertel hoe het werkt vandaag; bloemen regelen, kist, muziek, kaarten. Ik besef me de afgelopen jaren steeds vaker dat wij nu de leeftijd hebben dat onze ouders komen te overlijden.
Mijn vader is twaalf jaar geleden overleden. Mijn moeder stierf toen ze eenenvijftig was. Dat is geen leeftijd om dood te gaan. Dat is ook geen leeftijd om je man en je twee dochters en zoon achter te laten.
Ik was tweeëntwintig, woonde net drie maanden met mijn toenmalige man in een stadje in het midden van het land. Getrouwd, koopwoning, opleiding tot schoonheidsspecialiste aan het volgen. Ik weet het allemaal nog goed. De klap was gigantisch. Ongeluk. Vrachtwagen, fiets. Een dorp op z’n kop. Een moeder verloren.
Er is nog veel meer wat er ook niet is geweest
Het is raar om geen moeder meer te hebben. Bij mij slijt het ook niet zo snel als men zegt dat het door de jaren heen kan gaan. Ik prijs me geregeld gelukkig dat mijn moeder geen lang ziekbed heeft gehad. Daarbij is er aansluitend aan haar overlijden nog heel veel meer wat er ook niet is geweest.
Tweeëndertig jaar geleden at ik vandaag pannenkoeken. Terwijl zij vandaag met haar familie gaat nadenken over de uitvaart, ga ik morgen een bosje bloemen kopen voor mijn moeder. Morgen tweeëndertig jaar geleden kreeg ik een heel naar telefoontje, golfden emoties binnen één seconde voluit naar buiten en voelde ik per direct de vloer onder mijn voeten wegzakken.
Ik woon nu sinds lange tijd weer vlakbij mijn geboorteplek, rijd nu geregeld over de kruising van het ongeluk. Vandaag herbeleef ik ‘toen’. Haar moeder en mijn moeder, over en weer tantes van elkaar.
Een moeder verloren, een tante verloren. Toen en nu. Zowel zij als ik.
