Ik vind het best lastig om te doen wat ik zeg dat ik ga doen. En dan niet van die kleine dingetjes, nee van die grote voornemens waar je echt wel even wat tijd aan mag besteden. Wat niet met een dag gerealiseerd is. Waarvoor je echt even door het stof mag. Je voeten in de klei. Of juist uit de klei om überhaupt vooruit te kunnen komen.
Wat het bovenal lastig maakt zijn die beren. Er komen dan altijd van die gekke beren op de weg. Vol goede moed begin ik aan mijn voornemen. De eerste dag gaat het helemaal goed. Ik ben dan ook zo blij met mezelf. Ik heb mijn agenda die dag nagenoeg leeggemaakt en zonder moeite heb ik aandacht aan mijn voornemen geschonken. De dag erna gaat het ook nog goed. En dan begint mijn agenda te trekken en staan er zelfs afspraken in die naar mijn beleving absoluut niet verzet kunnen worden. En daar zijn de beren. En die beren hebben bordjes om hun nek met maar één woord erop: Excuses!
En ze hebben meer dan gelijk. Er worden altijd excuses bedacht. We zijn daar zo ongelooflijk goed in!
En ieder excuus houd je af van je werkelijke doel, je voornemen en je groei. Er is maar één manier en dat is om toch gewoon door te gaan. Werkelijk te Doen! Alleen dan ga je ervaren, alleen dan kan je je angsten overwinnen, want wees eerlijk, er zit ook altijd wel één zo’n geniepig angstje achter jouw stagnatie.
Doen is zo krachtig, ook al kost het je moeite, ook al mislukt het een paar keer, ga gewoon door. Ik bedank de beren voor het bordje Excuses. Ik heb het gezien, en ik weet het, maar ik ga er niet meer mee akkoord. Ik ga Doen en dat maakt dat ik vooruit ga komen en mijn wensen realiseren!
Kom, ga Doen!
De kracht van Doen
