Bij mij valt het ook wel eens stil. Oorverdovend stil. Ik hoor mezelf ademen en voel bijna letterlijk hoe de radertjes in mijn hersenpan op volle toeren draaien. Er is op dat moment niets anders te doen dan de rust te pakken. Niet voor niets dat ik ben stilgezet. Mijn bewustzijn verruimt zich. Groei dient zich aan.
Onderweg mag ik verzamelen en groei ik verder
Voor mij is het leven een wandeling, een ontdekkingstocht. Ik start bij A en ga op pad. Onderweg kom ik van alles tegen. Het een is interessant, het ander valt me niet eens op. Ik kan zelf bepalen welke route ik loop. Er zijn ook geen zorgen of ik wel de juiste weg ga, want ik heb immers het eindpunt zelf al jaren en jaren geleden aangegeven. Onderweg mag ik verzamelen, leren, ervaringen opdoen, keuzes maken, twijfelen, struikelen en zelfs vallen en weer opstaan. Het is mijn reis. Ik kies.
Door mijn lopen en mijn leren groeit mijn bewustzijn. Iedere keer ga ik meer beseffen wat ik aan het doen ben, wordt mijn pad steeds duidelijker. Als ik achterom kijk zie ik wat er allemaal aan heeft bijgedragen om tot hier te geraken. Ik zie hoe alles, maar dan ook alles in elkaar haakt. Ieder besluit, iedere keuze, iedere actie.
Ineens begint alles op celniveau te resoneren, een orkaan
Soms wordt de boel ineens heftig opgeschud en voelt het alsof ineens alle lampen aangaan. Op die momenten van glashelder ervaren voel ik in alle vezels hoe ik ervoor sta. Mijn lichaam wil me dan zo graag aangeven dat er een hele belangrijke afslag genomen mag worden. De energie om me heen wil me erop wijzen dat het nú de tijd is om een keuze te maken. Om knopen te hakken. Een besluit te nemen. Er zitten veranderingen in de lucht. Ondanks dat het voelt alsof ik gestuurd word weet ik dat het nog steeds mijn eigen keuze is. Dat ik daar vanbinnen anders wil, anders moet, verder wil, verder kan dan ik nu met mijn hoofd voor mogelijk heb gehouden.
Op celniveau in mijn lichaam begint het te resoneren. Woorden van anderen voelen als balletjes die door een trechter gaan en exact in het juiste potje rollen. Daarmee geven ze nog meer voeding aan mijn lichaam, waardoor deze niet anders kan dan zich als een tornado laten voelen. Ik besef de waarde van dit alles en constateer daarmee dat er veranderingen aankomen. Ook al voelt het uiterst oncomfortabel. Dit duurt tot ik de knoop doorhak, de keuze maak.
In de stilte verschuift de aardplaat
Dan valt het stil, ik heb het gevoel dat ik op een aardplaat sta die aan het verschuiven is. Ik voel iedere vezel in mijn lichaam aanspannen. Waar gaat het heen? Voelt dit comfortabel? Het blijft stil. Maar stil is niet stilstand. Langzaamaan voel ik hoe de aardplaat stil komt te liggen en ik mag afstappen. Er komt rust in mijn lichaam. De tornado is gaan liggen. Ik adem uit. Nog een keer.
Ik zie de weg, ik voel dat dit goed is. Ik kijk om en zie wat ik achterlaat. Het is goed, ik mag vooruit. Ook die en dat heeft eraan bijgedragen dat ik nu hier sta, dat ik verder en verder mag wandelen.
De radertjes in mijn hoofd draaien een halve slag. Geen hoge toeren meer maar rustig in cadans. Ze helpen me verder en verder te gaan. Ze weten dat ik gekozen heb.
Honderd procent overgave zonder enige vorm van grip
Mijn hart begint te jubelen en geeft beelden af van mooie roze bloemetjes, van lentegroen gras en zonnebloemen. Mijn gevoel heeft zich weer herpakt en is sterker geworden, nog sterker. Ondanks dat het even pittig was om midden in de tornado aanwezig te zijn, weet ik in alles dat ik deze weg ga bewandelen. Waar en wat en hoe en wanneer… dat is niet aan de orde. Ik zie wel wat ik tegenkom. Ik ben mijn lichaam, mijn hart, mijn hoofd en de energie dankbaar dat ze zich zo sterk hebben laten horen. Ook al voelde ik me even enorm uit balans. Zonder welke vorm van grip dan ook. Honderd procent overgave en een niet-aflatend vertrouwen dat ik weer vaste grond onder mijn voeten zou gaan voelen en ik weer vol goede moed en met vrolijke pas verder zou kunnen gaan.
Durf jij die volledige overgave toe te staan? Heb jij vertrouwen dat het je verder brengt dan waar je nu staat? Ook al betekent dat je daarmee knopen mag hakken en grote besluiten mag nemen?
Ik vind het altijd wel pittig en voel daarnaast ook dat ik gewoon niet anders kan dan meegaan. Ik wil ook meegaan, omdat ik mijn levenspad aan het lopen ben. Ik val dan maar even stil. Ik heb dan maar even totaal geen grip meer. De keuze genomen, de aardplaat in beweging en daarna weer vol vertrouwen en kracht.
Whow Diana,
Nu ben ik echt helemaal benieuwd naar het vervolg. Het was spannend om te lezen. Net of ik een leesboek begonnen was. Er zit nu ook voor mij niets anders op dan te wachten tot er terug beweging komt in die aardplaat.
Laat het vervolg liever toch maar komen.
Stap voor stap de paden op en de lanen in Annemie. De ene stap gaat makkelijker dan de ander. That’s life!
Wow dit geeft wel helder aan waar ik mee te maken heb op het moment. De keuze om verder te gaan op mijn pad, die in het geheel niet helder is. De weerstand was/is heel groot. Bang om mensen achter mij te laten die deze kant niet op gaan, ze te verliezen ook al is dat niet zo. t voelt alleen zo en toch ook goed met andere mogelijkheden in zicht. Ik sta op een 2sprong en draal nog wat. Wachtend tot de storm van weerstand zakt en ik vol vertrouwen het pad ga die ik behoor te gaan om thuis te komen in mijzelf. Op mijn eigen tijd en tempo.
🙏🙏🙏🙏 dank je wel. Die tornado komt regelmatig voorbij, een innerlijk verzet of een aards niet-willen wakkert de boel extra aan. Ik ga proberen er meer aan toe te geven zonder er iets van te vinden ✨❤️