Mijn huis gevonden, ik wil naar binnen…nu!

Een huis. Mijn huis. Gevonden. Eindelijk. Hier wil ik zijn.
De ingang onzichtbaar. Overwoekerd. Takken. Blad. Veel.
Ik trek en trek. Boosheid laait op.
Ik heb het huis gevonden, dus graag nu naar binnen. Dit had ik niet verwacht.
Ik trek harder en sneller.
Ik schop verwoed tegen de stevige stronken.
Geen beweging. Boosheid maakt plaats voor twijfel.
Moet ik hier zijn? Dit is toch het juiste huis?
Ja, zeker wel.
Ik trek de dunste takken kapot.
Bladeren vallen. Het begin is gemaakt.
Ik word vervuld van blijheid.
Hier is mijn huis, ik wil erin.
Nu.
De dikste takken omarmen het huis als een harnas.
Geen doorkomen aan.
Ik voel tranen opkomen.
Zo lang gezocht. Gevonden. Geen toegang.

Ik zet een stap terug. Los van mijn huis.
Ik kijk. Ik voel.
Er ontstaat verbinding met mijn huis.
Ik voel waarom ik hier zo graag wil zijn.
Wat de reden was van op zoek gaan naar mijn huis.
Van mijn jarenlange reis. Van vallen en opstaan.
De reden van al mijn schaafwonden, littekens en blauwe plekken.
Van mijn onaflatende drang om door te blijven zoeken.

Boosheid en verdriet zakken weg.
De liefde neemt haar plaats in. Groeit per seconde.
De intense rust voegt zich erbij.
De stevige takken laten los, als vanzelf.
Ze wijken en geven ruimte.
Ik heb het in mezelf bekeken. Ben het aangegaan.
Door de jaren heen.
Het is nu niet meer nodig, het dient niet meer.
Ik mag loslaten. Nu.
Vol overgave achter me laten.
De stronken verdwijnen.
De deur wordt zichtbaar.
Mijn hart opent zich volledig.
De liefde stroomt, blijheid danst.
Dit is mijn huis, dit is mijn thuis.
Ik ben zo welkom!