Doorgaan omdat het zo goed voelt. Onderweg voelen dat het te hard gaat, dat je lichaam en hart niet meer meekunnen. Het is ondertussen een woeste rivier geworden en alles wat me rest is meegaan op de stroom.
Soms komt er iets voorbij wat overal doorheen dendert. Wellicht herken je het wel, dat dan alles moet wijken! Ik heb om de zoveel dagen wel weer een nieuw idee, een verhaal voor een boek, een plan om uit te werken. Ik snap gelukkig wel dat ik niet alles kan realiseren. Ik zie de stroom dan ook als voeding, als brandstof voor mijn creativiteit. Dan ineens komt ‘het’ voorbij. De energie spat er vanaf, het wil gezien, het wil meer aandacht dan al die andere honderden ideeën. Het blijft aan de deur kloppen en mij rest alleen nog maar om open te doen.
Stapsgewijs wordt het steviger, scherper, maar niet fijner
De wonderlijke stroom die dan ontstaat is niet grijpbaar, niet uit te leggen aan anderen. Het is er en het gaat niet meer weg. Vanbinnen in mij worden de stoelen aan de tafel geschoven, er worden plannen gesmeed, de vorm niet duidelijk maar de wens om er voor te gaan is zeker aanwezig. Voor mij is het belangrijkste dat ik die stroming voel. Het start als kabbelend beekje en neemt toe in omvang en kracht naar gelang ik het plan ga realiseren.
Ik laat me meevoeren; het hart heeft de leiding, het hoofd volgt. Twijfel speelt op, Perfectie tikt aan, ik ga door. De agenda wijkt, de uren worden gevuld, de focus verscherpt. Eten en drinken raken op de achtergrond. Angst komt voorbij, passie overruled en duwt het weg. Het is een intens spel waarbij ik soms vanaf een afstand naar me zelf lijk te kijken. Wie is daar zo vol kracht aan het werk? Ik ben het. Ben ik het? Het hoofd wil suiker, het krijgt suiker. Ik voel de disbalans ontstaan maar krijg het niet gekeerd. Realisatie, doorgaan tot het staat. Mijn kont in de stoel geplakt, te weinig buitenlucht, te weinig beweging, het huishouden wordt opzij geschoven. Werken, focus. Dit is wat ik wil. Is dit wat ik werkelijk wil? Op deze manier?
De excuses moeten mijn hart en lichaam zoethouden
De deadline komt in zicht. Ik slaap maar een paar uurtjes per nacht en maak werkdagen die er niet om liegen. Ook de mensen met wie ik samenwerk staan op scherp, gaan met mij mee in de stroom. Ik weet wat ik van ze verwacht, probeer ze hun eigen ruimte te geven. Zij hebben hun eigen taken in het geheel. Het gaat goed, niet teveel tegenslagen. Zo zien we het graag.
Tussendoor wordt er zachtjes aan mijn jas getrokken. Ik voel me niet fijn, dit is niet wat ik echt wil, dit is te heftig, te intens, te veel. Het is mijn hart, mijn ziel, mijn innerlijke ik. Het heeft moeite. Mijn lichaam gaat strakker en strakker staan. Hé maar ik ging toch op mijn hartenstroom mee, waarom dan nu ineens te heftig? We wisten toch dat het kabbelende beekje een snelstromende rivier zou worden?
De balans is er niet meer, ik ga door en kijk uit naar het moment dat het klaar is. Ik voel al wat er daarachter weer vrij gaat komen; ruimte, stilte, zachtheid. Ik gebruik het als excuses naar mijn lichaam… kom, nog even, bijna klaar! Daarna mag jij weer.
Als ik met anderen over het project praat dan voel ik mijn hart, de warmte, de liefde, de blijheid en weten waarom ik in dat bootje stroomafwaarts ga. Geen twijfel mogelijk. Die blijheid is ook weer voeding voor de motor. Ik werk in blokjes, van a naar b naar c en zo verder. Goed gepland, zo kom ik er wel. Een half dagje rust tussendoor en verder.
Pieken is prima, dan wel graag met meer balans
Dan is het klaar. De laatste ronde met elkaar, kijken of alles werkt en goed staat. Een gloedjenieuw product voor een hele grote doelgroep. Mijn hart jubelt, dit is wat ik wilde! Nog meer mensen dichter naar zichzelf brengen. Zo blij, zo intens blij. We zetten het geheel online en proosten als de eerste deelnemer zich aanmeldt! We zijn van start!
Intens blij…. Blij voor het product, blij dat ik de mens weer verder kan helpen… en heel blij dat er rust is. Mijn lichaam kan uitrusten nu, ik wil kokkerellen, gezond eten tot me nemen, de buitenlucht opsnuiven, de benen strekken, mezelf uitschudden. Een lange warme douche doet al wonderen.
Ik kijk met grote regelmaat naar het product en voel de intense liefdevolle energie stromen als ik meer mensen zie inschrijven. Zij gaan het aan! Zij gaan ontdekken!
Voor mij was het niet de eerste keer dat ik zo ongelooflijk gepiekt heb en pieken is niet erg, als hart en hoofd maar blijven samenwerken. Voor mij zou dat beter en fijner zijn. Daar ben ik wel uit.
Dat hoeven anderen niet tegen me te zeggen, dat mag ik zelf beter regisseren daar vanbinnen bij mij.
Ik heb op deze woest stromende rivier heel veel geleerd. Ik heb genoten en gelachen en iedere keer weer opnieuw beseft dat dit voorrang had op alles wat ik aan het doen ben. Dit is het moment dat het product het levenslicht mag zien, daar twijfelde ik geen seconde aan. Dat vertrouwen, daar kon en wilde ik niet omheen.
Blij met het resultaat, absoluut! Geen twijfel over mogelijk. Super blij.
Ik heb net wel met mijn lichaam en hart afgesproken dat ik de volgende ronde beter voor ze blijf zorgen. De rivier blijft wel stromen, het is alleen aan mij hoe woest en ruig ik hem wil maken.
