Ik heb ruim 9 jaar op een flat in Waddinxveen gewoond. Een kleine flat, een portiek met zes woningen, met de trap omhoog.
Wij woonden helemaal bovenin. Naast ons woonde een vrouw alleen. Onder ons een gezin van Duitse afkomst. Daarnaast een gezin met een Portugese achtergrond. En op de eerste verdieping twee Nederlandse gezinnen. Bij één van de twee ben ik vaak geweest. In de pauzes van school, als mijn vader in het ziekenhuis lag, gewoon gezellig met mijn moeder mee, even langs, soms een nachtje slapen.
We verhuisden halverwege de jaren ’70 naar een benedenwoning, maar altijd als ik langs de flat reed rinkelde ik met de fietsbel. De buurman zat in zijn stoel bij het raam en zwaaide dan vrolijk. Ook toen ik later een auto had toeterde ik en hij bleef zwaaien.
De buurvrouw is een paar jaar geleden overleden. De buurman is vorig jaar naar een verzorgingstehuis gegaan en vorige week overleden.
In 2008 schreef ik onderstaande tekst en ik draag hem nu op aan de buurman en de buurvrouw …. in fijne herinnering.
(2008) U bent toch wel goed volk??
Ik ben gestart met het schrijven van een boek. Hiervoor ben ik eerst een biografie aan het schrijven. Niet zo zeer alle opsommingen van de momenten die voorbij komen, maar bovenal de gevoelens daarbij en hoe het me gevormd heeft tot wie ik nu ben.
Mijn biografie schrijven is mooi om te doen en ik raad het iedereen aan. Niet eens zo zeer als je pijnlijke stukken hebt of een boek wilt schrijven, maar neem bijvoorbeeld het volgende….
Ik ben geboren op een flat in Waddinxveen. Een klein portiek met zes woningen. Ik heb er tien jaar gewoond. Door het schrijven van mijn biografie kwam ik in gedachten weer terug in mijn flat, mijn gebeurtenissen daar.
Afgelopen zaterdag ging ik naar Waddinxveen om de verjaardagen van mijn neefje en nichtje te vieren.
Toen ik langs de flat reed, zag ik het bovenste stukje van het hoofd van ‘de buurman’. Die goede man zit al jaar en dag op zijn stoel bij het raam.
Toen ik nog thuis woonde toeterde ik altijd als ik in mijn auto langsreed, en zwaaide hij. Nu had het geen zin te toeteren, ik was al te lang uit Waddinxveen weg. Hij zou de auto niet eens herkennen.
Ik reed verder en op het plein vlakbij draaide ik om en reed terug naar de flat. Ik parkeerde de auto en stapte uit. Ik drukte op het belletje beneden en zei alleen maar “hallo!” Er werd open gedaan en ik ging de eerste trap op. Mijn flat, wel duizend keer die trap op geweest. De deur ging open en daar stond de buurvrouw …. ondertussen ver in de 70.
“Hallo!” zei ik
“Ken ik u?” vroeg ze
“Ja hoor, u kent mij”, zei ik
Ze schudde haar hoofd
“Familie?”, vroeg ze
“Nee geen familie, wel bijna”
Weer schudde ze haar hoofd
“Diana”, zei ik
Er ging geen lichtje branden bij haar
Ik had haar ook al jaaaaaaaaren niet gezien of gesproken
Ik ging onder het licht van het portiekje staan
“Nu wel te zien?”
Ik lijk enorm op mijn vader en mijn broer, je zou toch iets herkennen lijkt me
“Nee” zei ze “ik ken je niet”
“Ik zag de buurman voor het raam zitten” zei ik
“Je bent toch wel goed volk he”, vroeg ze ineens
“Ja hoor” zei ik
“Nou loop maar door dan” zei ze, “hij zit in de kamer….”
Ik liep door naar binnen, alles zo bekend! Zo bijzonder!
Ik zei de buurman gedag en die keek me ook zo aan van Ik ken jou niet.
Ik ging bij de salontafel staan
Hij schudde zijn hoofd
“Ik ken je niet!”
Ik moest serieus lachen. Ik was er zooooo vaak geweest toen ik klein was.
“Diana” herhaalde ik nog een keer
En ineens viel het kwartje bij de buurman
“Ja natuurlijk!! Diana!!!”
De buurvrouw keek me aan, bij haar daagde er nog niets
“Diana!” riep de buurman nu uit! “Diana!!!!!”
“Ik ken geen Diana” zei de buurvrouw nog
“Tuurlijk ken jij wel een Diana”, zei de buurman
“En ze heeft een zus, en die heet Yolanda!”
En TOEN vielen de kwartjes bij de buurvrouw, werd er vrolijk en hartverwarmend gekust en de volgende tien minuten werd er verteld hoe ik geboren was, dat zij er bij was geweest. Dat ik daar vaak at, geslapen heb, dat ik me de vissenkom herinner met het kaboutertje op de rand en de singeltjes die we draaiden op de platenspeler van loekie en riekie en wiekie van biotex en die van kabouter piggelmee!!!
Ze zwaaiden me uit voor het raam toen ik een kwartier later richting koffie bij mijn zus ging, en ik toeterde, als vanouds!!
En weet je, het is losgekomen uit het schrijven van de biografie. Je kunt je voorstellen dat ik het fijn vind om er mee aan het werk te zijn. Stukje bij beetje, en die delen uit het leven naar voren te halen die je gemaakt hebben tot wie je nu bent. Prachtig. Echt een aanrader voor iedereen.
Bij het lezen zal er bij geraakte lezers mogelijk een eigen herinnering los komen. Wat is het toch leuk om in een land te wonen, waar de meeste mensen leren schrijven. Kan je veel mee doen hoor, zou Diaantje zeggen. heerlijk