Ik was aan het nadenken over een leuk verjaardagscadeau voor onze buurjongen, die over een paar weken alweer tien jaar wordt. En in gedachten schakelde ik een ruime tien jaar terug, naar een tijd waarbij we onze twee neefjes met grote regelmaat te logeren hadden.
Twee mannekes van vijf en zes jaar, die vaak een weekendje kwamen logeren en het heerlijk vonden om mee te helpen met brood bakken, of om in de garage te knutselen met hout.
Spannend als we de fietsjes meenamen naar het natuurpark, want de oudste kon nog niet zo goed fietsen. De hele weg in de auto zei hij ‘Als het nou niet lukt, wat dan?’. Zodra de fietsjes uit de auto kwamen stapte hij op en reed hij weg, al zijn angsten voorbij.
We hebben met regelmaat met elkaar in de woonkamer geslapen, samen met onze drie honden en onze drie poezen, tevee kijken tot ze in slaap vielen, wat een feest!
En uiteraard moesten de ‘mannen’ ook samen in het bad. Met gekleurde badbollen, zodat het badwater blauw en geel kleurde. Of met enorm veel badschuim en dan zo tekeer gaan dat het sop aan het plafond te vinden was.
Goochelen aan tafel, waarbij dingen verdwenen en vervolgens weer uit iemands oor naar boven kwamen. We hebben spannende momenten beleefd met verhalen in het bos en bij de Bataviawerf, waarbij er telefonisch contact was met een heuse politie agent. Er viel altijd wel iets te beleven.
Wat mij ook nog heel sterk bij staat, was het omkleden voor het naar bed gaan . Daar had ik een leuk spelletje bij bedacht, waarbij ik zelf kon bepalen hoe snel ze omgekleed waren. Zij hadden het nog niet door dat ik ze in de maling nam, dus dat ging prima! Ik hield mijn handen op mijn rug en zij moesten raden hoeveel vingers ik opstak. Je voelt hem al aankomen …. Ik regelde daar achter op mijn rug zelf of ze het juist of niet juist hadden. Bij iedere keer goed raden mocht er een kledingstuk uit en daarna een deel van de pyama aan. Ze hadden er iedere keer zoveel schik in en het ging zonder mopperen en tegenstribbelen. De ene keer liet ik de oudste winnen en de volgende keer mocht de jongste zich de winnaar noemen. Hoe eenvoudig was het?
De jongens zijn ondertussen zeventien en achttien jaar geworden. We hebben ze een aantal jaar geleden verteld hoe het spannende verhaal bij de Bataviawerf in elkaar stak; dat die agent aan de telefoon mijn vader was geweest, die in het complot zat en vol enthousiasme de rol van commissaris Wim op zich had genomen.
De badbollen herinneren ze zich nog steeds, evenals het slapen in de woonkamer. Het geintje met het omkleden … tja dat weet ik eigenlijk niet. Ik denk dat ik ze dat eerdaags maar eens ga vertellen.
Onze buurjongen is binnenkort jarig. We overwegen hem mee te nemen naar de bioscoop.
Herinneringen maak je voor het leven en als we daar een portie positieve herinneringen bij kunnen stoppen, dan doen we dat meer dan graag!
