De roze wolk was al heel snel weg toen bleek dat de kleine jongeman vaker dan gemiddeld huilde. De kersverse ouders hadden zich die eerste weken na de geboorte wel anders voorgesteld. Dat ze er ’s nachts uit moesten, dat was ze wel verteld, maar dat er bijna geen oog meer werd dichtgedaan, dat had niemand ze gezegd.
Ze wisten zich geen raad, er leek maar geen einde aan te komen. Ze probeerden allerlei oplossingen te bedenken, maar niets leek te helpen. Er werden boeken op nageslagen en ook diverse zorginstanties werden bezocht. Niets. Ze moesten er maar doorheen. Een huilbaby kwam vaker voor. De kleine man zou er wel overheen groeien.
Na acht maanden kwam Luisterkind op hun pad en ondanks dat ze niet wisten wat ze er van moesten verwachten hebben ze het toch gewaagd om een Luisterkind-afstemming aan te vragen. Het manneke sloeg een grote zucht van opluchting toen we in gesprek waren. Eindelijk werd hij gehoord. Hij vertelde me wat hij graag kwijt wilde en had zeker ook wat vragen aan zijn ouders.
Na acht maanden was het ‘s nachts eindelijk stil
De dag na deze Luisterkind-afstemming ontving ik een e-mail van de ouders. Hun zoon had na acht maanden eindelijk voor het eerst de hele nacht doorgeslapen. Ze wisten niet wat ze was overkomen. Ze hadden een rustig en tevreden ventje in huis.
En het bleef aanhouden, de ene nacht na de andere. Zijn ouders moesten wennen, schrokken soms ’s nachts nog wakker en gingen zo nu en dan even kijken of het wel goed met hem ging. Hij sliep als een roosje.
Tot anderhalve week na de afstemming.
Ik ontving een e-mail van de moeder. Hun zoon had nu al weer twee nachten volop liggen huilen. Ze waren zo blij geweest met een week rust. Het had iedereen zo goed gedaan, inclusief hun zoon. Dit leek een fikse terugval.
Ook de vragen van de kleine man mochten aandacht
Een kort moment afstemmen op de kleine man maakte veel duidelijk. Het gesprek wat hij en ik gevoerd hadden was voor dat moment voldoende geweest om rustig te gaan slapen. Hij was zijn verhaal kwijt. Maar in de Luisterkind-afstemming hadden ook vragen en handvatten voor zijn ouders gestaan. Dingen die hij graag anders zag, waar hij aandacht voor vroeg. En die punten hadden zijn ouders opzij gelegd. Ze waren zo blij dat hun zoon eindelijk sliep, dat de rest bijzaak was. Voor hen… maar niet voor hun zoon. En daarom was hij weer gaan huilen.
De ouders mochten nog aan het werk en vanaf het moment dat ze daar serieus mee aan de slag gingen, sliep hun zoon weer als een roosje.
