Spiegelbeeld Magazine Column kinderlabels.pdf klik hier voor officiele digitale papieren versie of lees hieronder verder
Wie mij kent weet dat ik gruwel van alle labels die maar rondgestrooid worden. Bijna ieder kind heeft er wel minimaal een. Hoe kan het toch dat ouders dit toestaan, hoe kan het toch dat de maatschappij zich is gaan aanpassen aan al die etiketten? Wanneer is dit ontstaan? Ik kan het aantal labels niet benoemen en ik wil dat ook niet eens. Voor alles wat net iets anders werkt, waar het kind anders op reageert of anders naar kijkt wordt er weer een etiketje uit een lade gehaald.
De zorginstanties en industrie springen er maar wat graag op in
En dan heb ik het niet alleen over ADHD of PDD-Nos maar zeker ook over Kristalkinderen, Sterrenkinderen, Regenboogkinderen en noem die hele lijst ook maar op. Het lijkt er op dat ouders hun kinderen pas gaan begrijpen als er een naampje bij hoort, als ze een letterlijke handleiding krijgen hoe ze met hun kind om moeten gaan. En niet alleen veel ouders omarmen de labels, maar ook de praktijken om je kind te ondersteunen zijn als paddenstoelen uit de grond geschoten. Bedrijven die tests ontwikkelen vieren hoogtij. De geneesmiddelenindustrie heeft er in no time een enorme markt bijgekregen, om de voedingsmiddelenindustrie maar niet te vergeten. En geef ze eens ongelijk? Ook de media voeren genoegzaam de informatie aan de gewillige lezer. Gepeperde meningen van ouders die de resultaten zien van het dagelijkse pilletje, tegenover ouders die hun kind zonder medicatie laten zijn zoals ze zijn. Je doet bijna niet meer mee als je kind geen medicatie heeft en minimaal twee labels. Kinderen die op school aan klasgenoten een pilletje vragen zodat ze goed de toetsweek door kunnen komen, hoe gek wil je het hebben?
Kinderen vragen of ze zichzelf mogen zijn, zonder die vastgestelde handleiding
Nee, ik weet niet hoe het is om een kind met ADHD in huis te hebben. Nee, ik weet niet hoe het is om formulieren in te vullen en mijn dochter net iets ‘slechter’ af te moeten spiegelen dan ze is, om maar in het plaatje van de begeleiding en bijbehorende financieen te kunnen passen. Nee, ik weet niet hoe het is als mijn zoon voor de zoveelste nacht huilt omdat hij het geheel niet meer overziet. Maar wat ik wel weet is dat ik in de honderden gesprekken die ik jaarlijks met kinderen heb, via mijn Luisterkind Methode, ik van hen hoor dat er hele andere zaken ten grondslag liggen aan hun gedrag. Dat ze graag gewoon weer zichzelf willen zijn, zonder al die begeleiding, zonder al die medicatie, zonder al die therapieën en stempels, labels en etiketten, zonder de benaming ‘stoornis’. Ze willen rust en ze kunnen meer dan goed aangeven wat er anders mag. En ik ben heel blij dat er steeds meer ouders zijn die daar naar kijken, die daar naar luisteren, die met de wensen van hun kind aan de slag gaan en de veranderingen zichtbaar worden en de kinderen weer vrijer worden en zichzelf weer gaan vinden. Zolang ouders vast blijven houden aan wat de wereld om ze heen blijft roepen, kan ik tien keer praten met het kind, maar zal het geheel niet veranderen. Zo simpel is het ook nog eens.
Zie het kind weer als een prachtig en uniek wezen
Ik hoef niet te weten wanneer dit is ontstaan, het gaat om nu, om morgen, om later. Om de kinderen die er nu mee te maken hebben. Die een labeltje hebben, een etiketje, die wekelijks ondersteuning hebben omdat ze ‘anders’ zijn. Terwijl het ‘anders’ ondertussen aardig ‘normaal’ begint te worden. Hoe triest is dat! Wanneer ziet men zijn of haar kind weer gewoon als mens, als kind, als een prachtig wezen met zijn of haar unieke manier van leven, denken en handelen?! Wanneer?
‘Column geplaatst in apriluitgave van magazine Spiegelbeeld’
Ik begrijp ontzettend goed dat er veel nadelen verbonden kunnen zijn aan diagnoses en het is goed dat daar aandacht voor is. Ook zijn er veel risico’s verbonden aan het geven van medicatie en ook daar moet grondig over nagedacht worden. Een kind ongewenst bombarderen met allerlei therapieën en begeleiding is uiteraard ook niet de bedoeling. Toch zijn er ook ouders die dankzij de handleiding hun kind veel beter begrijpen en zijn uniek zijn net beter tot uiting kunnen laten komen. Die eindelijk ondersteuning op maat vinden. Kinderen die zich eindelijk gehoord en begrepen voelen, dankzij die ‘handleiding’ (die overigens niet zo rechtlijnig is als u doet uitschijnen). Nu ja, hier in mijn omgeving heeft niet elk kind één of twee labeltjes, dus ik kan me voorstellen dat als dat hier wel zo was ik ook iets meer een hekel ging krijgen aan labeltjes. En de ouders die ik ken wiens kind een label/diagnose heeft zien hun kind nog steeds als een prachtig wezen met een unieke manier van leven, denken en handelen.
Heerlijk om de column van gelijkgestemde te lezen. Er is geen kind dat ’s morgens opstaat om zijn ouders of anderen eens lekker dwars te zitten. Nee, kinderen hebben zoveel te vertellen, en daar waar nog een woorden zijn, of waar ze niet gehoord worden laten ze zich zien door hun gedrag. Afwijkend gedrag? Kijk eens naar de oorzaak in plaats van de uitingen. En je zal verrast zijn wat een kind je een inzicht kan geven in je eigen vastzittende patronen en gedragingen. En ja, het valt niet altijd mee om tot de kern te komen. Maar neem de tijd, maak fouten en vooral wees eerlijk. En bedenk; achter elk gedrag schuilt een positieve intentie.
Ik ben mijn kinderen dankbaar voor hetgeen ze mij hebben verteld in stilte.
Warme groeten Martine