Soms word ik ‘gek’ van al die creatieve ingevingen. Er is ook zoveel te doen wat ik leuk vind. En dan niet wat anderen organiseren, welnee, mijn hoofd is een broedplaats voor allemaal nieuwe ideetjes die ik zelf wil uitvoeren. Of het nu gaat om een bewustwordingsweekend, een theatervoorstelling, een nieuw idee voor een boek, een nieuwe pilot binnen Luisterkind of een dag op pad met een specifieke doelgroep, er komt iedere dag wel wat nieuws voorbij.
En ga daar maar eens in filteren, want alles is zo ontzettend leuk. Maar tijd ontbreekt me om echt alles te realiseren. “Er is geen tijd”, wordt er regelmatig gezegd en daar kan ik me wel in vinden, maar als je werkelijk zoveel ingevingen hebt, dan raak ik toch een beetje in de knoop als ik ze allemaal in mijn agenda zou zetten. Het hoeft niet allemaal morgen! Dat weet ik wel, maar morgen en overmorgen komen er weer nieuwe ideeën bij en de dag daarna ook en daarna ook.
Tot het moment dat ik er eentje uit pik en daar mijn aandacht aan ga schenken.Dan zoeven de andere ideeën er als het ware langs, ze blijven niet meer aan me plakken. En dan kan ik gericht aan het werk.
En zolang de focus op die keuze blijft zitten lukt het me om de rest redelijk te negeren. Maar zodra het eind van het project in zicht komt voel ik de ruimte weer ontstaan en staan de nieuwe ideeën al weer te dringen om gezien te worden.
Noem het creatief, noem het een missie hebben, een doel in het leven, noem het de Waterman in mij, noem het zoals je het wilt noemen, het is de kunst om ermee om te kunnen gaan.
Want er blijven ook vaak van die losse eindjes over. Opgeslurpt worden door iets zorgt er vaak genoeg voor dat er aan de andere kant wat blijft liggen. Er kan maar één keer tijd en energie geïnvesteerd worden.
Tijd vrij maken om de losse eindjes op te ruimen en uit te werken dat vind ik nogal wat. De nieuwe plannetjes staan al weer te springen. Maar ergens in mij wordt het ook op een minder fijne manier onrustig, want ik weet dat die losse eindjes aandacht vragen.
Vandaag dan maar doen? Of toch maar morgen? Ik daag mezelf uit om een lijstje te maken, zodat de losse eindjes overzichtelijk worden en ik ze een voor een weg kan werken. Als ik me niet overgeef aan de verleiding van een nieuw plan zou dat toch moeten lukken?!
Het is iedere keer een gekke strijd daar van binnen bij mij. En dan wil de omgeving ook nog iets; mijn vrienden, familie, mijn geliefde, zelfs de seizoenen nodigen me uit om in actie te komen, maar hoe ga ik dat er nou nog eens bij op scheppen? Ik heb al genoeg aan mijn ingevingen en mijn losse eindjes.
Zou een weekje afgezonderd helpen? Maak er maar een half jaar van. Och nee, dat gaat het niet worden want ook dan blijven de nieuwe ideeën en losse eindjes aandacht vragen.
Het is zoals ik ben, ik geloof dat overgave het enige is wat telt. En zolang ik daar tevreden mee ben dan is het geen strijd meer, dan hoef ik niet te kiezen maar mag ik het allemaal laten ontstaan. Alles staat al klaar, alles op het juiste moment. De ideetjes leg ik op een plankje van binnen bij mij. Ze hoeven niet meteen aandacht. De losse eindjes pak ik op als ik er zin in heb. En vandaag ga ik heerlijk verder met waar ik blij van word, waar mijn focus op staat. En daarna zie ik wel weer verder.
