Voordat kinderen kopje onder gaan

Ik word er verdrietig van. Serieus verdrietig van. De wereld op z’n kop. We zien het gebeuren en net zoals zo vaak gaan we niet naar de bron maar proberen we het probleem ergens halverwege te keren.

Zoveel kinderen die vol stress zitten, die snakken naar aanraking, naar aandacht, oprechte aandacht. Ze schreeuwen soms moord en brand en het gevolg daarvan is dat er een labeltje geplakt wordt.  Nee, niet doen! Ze roepen juist om hulp.
En, ja, er komt hulp. Meditaties, yoga, mindfulness op school. Ze leren daar ook hoe ze minder prikkels binnen krijgen, leren hoe ze rust in hun lichaam kunnen vinden, elkaar een knuffel geven bij het binnenkomen van het klaslokaal. Er is speelgoed wat een kind kan pakken als het overprikkeld is, als het even wil ‘afreageren’.  Er mag op school met een koptelefoon op gewerkt worden om geluid te reduceren en ga zo maar door. Ik  vind dat prima initiatieven, begrijp me niet verkeerd. Zo kan een kind zich zelf aardig bedruipen en zorgen dat hij of zij niet volledig kopje onder gaat.

Maar we zijn niet bij de kern lieve papa’s, mama’s, opa’s, oma’s, buren, sporttrainer, schooljuf, buurman. Het zijn reddingsboeien die gegooid worden, maar het zou zoveel fijner zijn als er daadwerkelijk een boot zou komen en ze vol liefde naar vaste land gebracht kunnen worden.

Ik spreek per jaar honderden kinderen, klein en groot. In deze gesprekken komt feilloos naar boven waar ze behoefte aan hebben. En die antwoorden liggen nog vóór alles wat ze aangereikt krijgen; de reddingsboeien. Ze willen geen reddingsboeien. Nee, ze willen allereerst niet in het water terechtkomen. Die stap willen ze voorkomen, zodat er helemaal geen reddingsboei nodig is.

De wereld rent en holt maar door en we blijven maar boeien gooien waar het misschien wel kan helpen. Maar in stilte en rust kunnen we horen waar kinderen echt behoefte aan hebben. En dan zien we dat dat de primaire zaken in het leven zijn. Daarbij staan Gezien en Gehoord worden met stip bovenaan. En mensenlief wat is dat breed in te vullen. Maar dat betekent ook dat ieder mens een kind kan zien of horen als ze weten wat het kind wil. Kinderen weten 100% waar ze zich goed bij voelen. Ze zijn alleen te klein om werkelijk direct zelf die stappen te ondernemen. Daar hebben ze hun omgeving voor nodig. En als die niet luistert dan staat er nog maar één ding te doen; zorgen dat ze de aandacht krijgen.
En daar gaan we: Eetproblemen, eczeem, onrustig gedrag, groot of klein geweld, lees-en schrijfproblemen, hoofdpijn, niet meekomen in de klas, slecht slapen, bedplassen, wisselend humeur, angsten, hysterie, overdreven introvert of extravert gedrag, fysiek geweld en ga zo maar door. Als je niet gehoord wordt, en dat wil je zo ontzettend graag,… dan ga je toch zorgen dat je gehoord wordt? Bewust of onbewust zijn de kleine en grote kinderen van nu daar mee bezig. Hun lichaam en geest reageren, ze kunnen zichzelf niet meer beheersen of ze trekken zich juist helemaal terug.

Of er nu teveel prikkels via social media zijn of dat de ouders te weinig gericht aandacht besteden, of de klassen te vol zitten of de lat te hoog wordt gelegd, of het zelfbeeld van tieners aangepast mag worden… laten we het alsjeblieft aan de kinderen zelf vragen en laten we daar vanuit de stappen gaan zetten. Geen reddingsboeien blijven gooien maar leer het kind werkelijk kennen en zie waar behoefte aan is.