Soms is het lui je dag door komen, soms kun je iedere minuut ten volste benutten en soms wil je wel van alles, maar lijkt het niet te lukken. Geregeld neem ik me voor om de dag lekker te vullen en kan ik op voorhand genieten van mijn agendapunten die me blij aankijken dat ze aandacht krijgen. En is het dan zo ver dat ik echt bij kop en kont wil pakken, dan denk ik Och nog een kopje thee, O die nog even bellen, Nog een rondje snuffelen op Facebook… en dan lopen de minuten over in uren en is de ochtend in een poep en een scheet voorbij. Tja….
Maar vandaag is weer zo’n dag waar ik nu al blij mee ben. Vanmorgen vroeg begonnen met de update van een zakelijk computersysteem. Dat wilde gisteravond laat niet meer lukken, dus vanmorgen om half zeven met goede zin opnieuw begonnen. Tot 98% ging het goed en toen kon ik niet verder, maar ik kon ook niet meer in het programma. Ai!
Een moment balen en toen dacht ik; Ik kan hier zelf nu niets meer aan doen, het is wachten tot óf Gabrielle wakker is, die wellicht nog een helder idee heeft hoe het wel kan, of wachten tot het servicecenter – van het programma – aan het werk gaat en dat ik die kan bellen.
Ik ben de hond uit gaan laten en heb mezelf een kop thee ingeschonken. Toen bedacht ik me dat ik waarschijnlijk nog wel via de online versie bij de agenda zou kunnen komen en jawel, dat lukte. De informatie voor de Luisterkind afstemmingen was duidelijk, dus ik kon aan de slag
Twee afstemmingen verder waren ergens in het land de mensen van het servicecenter op hun plekje aangekomen en kon ik ze bellen. ‘Nee mevrouw, dat ligt niet aan u hoor. Dit had u zelf niet kunnen oplossen!’
Altijd fijn te horen, al zeg ik het zelf. Dus het systeem was na dit belletje weer helemaal draaiende.
De derde afstemming vloeide zonder moeite uit mijn pen. Gabrielle belde op, even bijgepraat en meteen overleg over de aanpassingen aan de website.
Ondertussen was het middag en werd het voor mij tijd om een rondje buiten de deur te doen.
Cursusmappen ophalen, dierenvoer halen, avondeten scoren en zo weer op tijd terug voor de buurjongen, die zich zo meteen na schooltijd even meldt dat hij thuis is.
Na zijn vrolijke hoofd gezien te hebben, stapt deze dame met Evike onze hond in de auto voor een ommetje in het bos, zodat we beide onze benen kunnen strekken. Daarna, en daar kijk ik nu al heerlijk naar uit, een uitgebreide doucheronde, mijn makkelijke kleren aan, de houtkachel opstoken en dan weer een paar uur aan het werk, met het avondeten er tussendoor.
En zo vult de donderdag zich op een, voor mij, heerlijke manier! Volop aan het werk, babbeltje hier en daar, ruimte om even buitenshuis te zijn voor een boodschap en ontspanning. Een prima mix, waarbij ik vanavond zo tegen de klok van half elf, elf uur wel voldaan in slaap zal vallen!
Doe mij er morgen nog maar zo één!
